AŞK VE ANLAM

Aşk ve anlam kavramları birbirinden ayrı düşünülemez. Çünkü aşk ancak anlamlandırdıkça varolur. Aşk ve anlam birbirine öyle sıkı bağlıdır ki, anlam biterse aşk sürekliliğini kaybeder. Çünkü aşk: Anlamlandırmaktır.

Aşk ile âşık olunana sayısız anlam yükleriz. Sadece âşık olunana değil, onun çevresine, eşyasına, şarkılara, şiirlere, kitaplara... Kısacası onu hatırlatacak her şeye anlam yükleriz.

Bir insan âşık olduğunda, aşık olduğu kişinin en küçük zerresinde bile bir düzen, bir güzellik görür. Onun en küçük parçasını benimser, yüceltir. Öyle bir hâl ki bu, ondan gelen, ona ait her şeyi farklı ve değerli görür. Çünkü baktığı o sıradan şey artık anlamlıdır. Duyduğu her şarkıda, okuduğu her şiirde önceden sezemediği o anlamı sezer. Hayallerine bir düzen gelir. Çünkü hayalleri de anlam kazanır.

Anlamlandırmak her ne kadar aşkın temeli olsa da tehlikelidir. Anlamlandırmak, ölçüsü bilinmese de bir ölçü ister. Çünkü âşık, aşkını besleyen her şeye gereğinden fazla anlam yükleyebilir. Bu yüzden doğan hayal kırıklıklıkları, anlamlandırmanın fazlalığındandır. 

Anlamlandırma bencil bir eylemdir. Çünkü âşık, anlamlandırmayı kendine göre yapar. Bunu fark etmese de hoşuna gider. Bu yüzden anlamlandırmaların dozu aşık olunanın hak ettiğinden fazlaysa âşığı kırar. Yaşadığı bu kırıklık yeni bir anlamlandırmayla sargıya sarılır. Gittikçe daha fazla sarar, daha fazla sarar ve artık sardığı o bölgeye kan gidemez olur. Âşık, kırıldığı yerden kesilir. Kopar.

Anlam ölür. Anlamlandırmalar kalır.