Bugün üzerinde duracağım kitap; Orhan Veli'nin Nahit Hanım'a yazdığı mektuplar: Yalnız Seni Arıyorum.

Orhan Veli, mektupların sahibi Nahit Hanım için:
"Bir de sevgilim vardır, pek muteber
İsmini söylemem,
Edebiyat tarihçisi bulsun." demiştir.

O zamanlar ismini söyleyemediği Nahit Hanım için kendi özelinde duyduğu bu yakınlığa şahit oldukça çok duygulandım. Günümüzde birçok kişinin aradığı ve çok az kişinin yaşattığı "eski zaman aşkı" diyebiliriz bu güzel aşka. Çünkü mektupların dili, zamanının zorlukları ve bununla beraber gelişen duygular; bizi tam anlamıyla o tarihlerde yaşatıyor.

Bu kitap Orhan Veli'nin karakteri hakkında sayısız fikir vermekle birlikte onun yaşamı hakkında tartışılmaz bir belge niteliği taşıyor. Yaşadığı zorlukları, yoksulluğu, özlemi ve hepsinin ötesinde Nahit Hanım'a duyduğu aşkı uzaktan seyretmekle kalıyoruz hepimiz. Seyrettikçe hüzünleniyoruz, ağlıyoruz ve en çok da bu mektupların kurmaca değil de gerçek olmasına üzülüyoruz.

Okudukça Orhan Veli'nin şiirlerinden ayrı bir hayat sergilediğini de görüyoruz. Şiirlerinde geçirdiği o "Garip" üslup, mektuplarda yerini "melankolik bir gerçeklik"e bırakıyor. Tüm zorluklara rağmen umut ediyor Orhan Veli. Kavuşmayı umut ediyor. Özleminden düşünecek gücü kalmasa da yazıyor Orhan Veli. Pul parası bulamasa da yazıyor, buldukça gönderiyor, bulmak için çabalıyor, hastalanıyor, yoruluyor ama ne olursa olsun her mektubunda aşkını dile getiriyor Orhan Veli.

Bu mektuplar, Orhan Veli talihsiz bir şekilde ölene dek sürüyor. Okudukça şairin nahifliğine ve ince düşüncelerine hayran kaldım. Yaşadığı zorlukları gördükçe ona yardım etme isteğiyle çaresizliği duydum içimde. Her şiirseverin, âşığın, âşık olamayanın, hatta posta görevlileri dahil her insanın okuyup etkilenmesini istediğim bir kitap.

Saygılarımla.