1-) İsmet ÖZEL - Amentü

 

Kendi sesinden dinlemek için: https://youtu.be/wiW2xwh57oA

 

 

Amentü

 

İnsan 

eşref-i mahlûkattır derdi babam 

bu sözün sözler içinde bir yeri vardı 

ama bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman 

bu söz asıl anlamını kavradı 

geçti çıvgınların, çıbanların, reklamların arasından 

geçti tarih denilen tamahkâr tüccarı 

kararmış rakamların yarıklarından sızarak 

bu söz yüreğime kadar alçaldı 

damar kesildi, kandır akacak 

ama kan kesilince damardan sıcak 

sımsıcak kelimeler boşandı 

aşk için karnıma ve göğsüme 

ölüm için yüreğime sürdüğüm ecza uçtu birden 

aşk ve ölüm bana yeniden 

su ve ateş ve toprak 

yeniden yorumlandı. 

 

Dilce susup 

bedence konuşulan bir çağda 

biliyorum kolay anlaşılmıyacak 

kanatları kara fücur çiçekleri açmış olan dünyanın 

yanık yağda boğulan yapıların arasında 

delirmek hakkını elde bulundurmak 

rahma çağdaş terimlerle yanaşmak için 

bana deha değil 

belgeler gerekli 

kanıtlar, ifadeler, resmi mühür ve imza 

gençken 

peşpeşe kaç gece yıllarca 

acıyan, yumuşak yerlerime yaslanıp uçardım 

bilmezdim neden bazı saatler 

alaturka vakitlere ayarlı 

neden karpuz sergilerinde lüküs yanar 

yazgı desem 

kötü bir şey dokunmuş olurdu sanki dudaklarıma 

Tokat 

aklıma bile gelmezdi 

babam onbeşli olmasa. 

 

Meyan kökü kazarmış babam kırlarda 

ben o yaşta koltuğumda kitaplar 

işaret parmağımda zincir, cebimde sedef çakı 

cebimde kırlangıçlar çılgınlık sayfaları 

kafamda yasak düşünceler, Gide mesela. 

Kar yağarken kirlenen bir şeydi benim yüzüm 

her sevinç nöbetinde kusmak sunuldu bana 

gecenin anlamı tıkansın diye ıslık çalar 

resimli bir kitaptan çalardım hayatımı 

oysa hergün 

merkep kiralayıp da kazılan kökleri 

Forbes firmasına satan babamdı. 

 

Budur 

işte bir daha korkmamak için korkmaz görünen korku 

işte şehirleri bayındır gösteren yalan 

işte mevsimlerin değiştiği yerde buharlaşan 

kelepçeler, sürgünler, gençlik acılarıyla 

güçbela kurduğum cümle işte bu; 

ten kaygusu yüklü ağır bir haç taşımaktan 

tenimin olanca ağırlığı yok oldu. 

Solgun evler, ölü bir dağ, iyice solmuş dudak 

bile bir bir çınlayan 

ihtilal haberidir 

ve gecenin gümüş ipliklerden işlenmiş oluşu 

nisan ayları gelince vücudu hafifletir 

şahlanan grevler için kahkahalarım küstah 

bakışlarım beyaz bulutlara karşı obur 

marşlara ayarlanmak hevesindeki sesim 

gider şehre ve şaraba yaltaklanarak 

biraz ağlayabilmek için 

fotoğraflar çektirir 

babam 

seferberlikte mekkâredir. 

 

İnsanın 

gölgesiyle tanımlandığı bir çağda 

marşlara düşer belki birkaç şey açıklamak 

belki ruhların gölgesi 

düşer de marşlara 

mümkün olur babamı 

varlık sancısıyla çağırmak: 

Ezan sesi duyulmuyor 

Haç dikilmiş minbere 

Kâfir Yunan bayrak asmış 

Camilere, her yere 

 

Öyle ise gel kardeşim 

Hep verelim elele 

Patlatalım bombaları 

Çanlar sussun her yerde 

 

Çanlar sustu ve fakat 

binlerce yılın yabancısı bir ses 

değdi minarelere:Tanrı uludur Tanrı uludur 

polistir babam 

Cumhuriyetin bir kuludur 

bense 

anlamış değilim böyle maceralardan 

ne Godiva geçer yoldan, ne bir kimse kör olur 

yalnız 

coşkunluğu karşısında içlendiğim şadırvan 

nüfus cüzdanımda tuhaf 

ekmek damgası durur 

benim işim bulutlar arşınlamak gün boyu 

etin ıslak tadına doğru 

yavaş yavaş uyanmak 

çocuk kemiklerinden yelkenler yapıp 

hırsız cenazelerine bine bine 

temiz döşeklerin ürpertisinden çeşme 

korkak dualarından cibinlikler kurarak 

dokunduğum banknotlardan tiksinmeyi itiraz 

nakışsız yaşamakları 

silâhlanmak sayarak 

çıkardım 

boğaza tıkanan lokmanın hartasını 

çıkınımda güneşler halka dağıtmak için 

halkı suvarmak bin saçlarımda bin ırmak 

ıhtırdım caddeleri meğer ki mezarlarmış 

hazırmış zaten duvar sıkılmış bir yumruğa 

fly Pan-Am 

drink Coca-Cola 

 

Tutun ve yüzleştirin hayatları 

biri kör batakların çırpınışında kutsal 

biri serkeş ama oldukça da haklı. 

Ölümler 

ölümlere ulanmakta ustadır 

hayatsa bir başka hayata karşı. 

 

Orada 

aşk ve çocuk 

birbirine katışmaz 

nasıl katışmıyorsa başaklara ağustos sıcağı 

kendi tehlikesi peşinden gider insan 

putların dahi damarından 

aktığı güne kadar 

sürdürür yorucu kovalamacayı. 

 

Hanidir görklü dünya dünyalar içre doğan? 

Nerde, hangi yöremizde zihnin 

tunç surlardan berkitilmiş ülkesi 

ağzı bayat suyla çalkanmış çocuğa rahim olan 

parti broşürleri yoksa kafiyeler mi? 

Hangi cisimdir açıkça bilmek isterim 

takvim yapraklarının arasını dolduran 

nedir o katı şey 

ki gücü 

gönlün dağdağasını durultacak? 

Hayat 

dört şeyle kaimdir, derdi babam 

su ve ateş ve toprak. 

Ve rüzgâr. 

ona kendimi sonradan ben ekledim 

pişirilmiş çamurun zifiri korkusunu 

ham yüreğin pütürlerini geçtim 

gövdemi alemlere zerkederek 

varoldum kayrasıyla Varedenin 

eşref-i mahlûkat 

nedir bildim. 

 

 

 

 

 

 

2-)Adnan YÜCEL - Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek 

 

Haydar ERTEM 'den dinlemek için: https://youtu.be/_QAeE09tJLQ

 

Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek 

 

 

Aşksız ve paramparçaydı yaşam

bir inancın yüceliğinde buldum seni 

bir kavganın güzelliğinde sevdim. 

bitmedi daha sürüyor o kavga 

ve sürecek 

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! 

Aşk demişti yaşamın bütün ustaları 

aşk ile sevmek bir güzelliği 

ve dövüşebilmek o güzellik uğruna. 

işte yüzünde badem çiçekleri 

saçlarında gülen toprak ve ilkbahar. 

sen misin seni sevdiğim o kavga, 

sen o kavganın güzelliği misin yoksa... 

Bir inancın yüceliğinde buldum seni 

bir kavganın güzelliğinde sevdim. 

bin kez budadılar körpe dallarımızı 

bin kez kırdılar. 

yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz 

bin kez korkuya boğdular zamanı 

bin kez ölümlediler 

yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz. 

bitmedi daha sürüyor o kavga 

ve sürecek 

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! 

Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri 

suyun ayakları olmuştur ayaklarımız 

ellerimiz, taşın ve toprağın elleri. 

yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık 

törenlerle dikilirdik burçlarınıza. 

türküler söylerdik hep aynı telden 

aynı sesten, aynı yürekten 

dağlara biz verirdik morluğunu, 

henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz... 

Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne 

ne tan atışı doğumların sevincine 

ey bir elinde mezarcılar yaratan, 

bir elinde ebeler koşturan doğa 

bu seslenişimiz yalnızca sana 

yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini 

bitmedi daha sürüyor o kavga 

ve sürecek 

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! 

Saraylar saltanatlar çöker 

kan susar birgün 

zulüm biter. 

menekşelerde açılır üstümüzde 

leylaklarda güler. 

bugünlerden geriye, 

bir yarına gidenler kalır 

bir de yarınlar için direnenler... 

Şiirler doğacak kıvamda yine 

duygular yeniden yağacak kıvamda. 

ve yürek, 

imgelerin en ulaşılmaz doruğunda. 

ey herşey bitti diyenler 

korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler. 

ne kırlarda direnen çiçekler 

ne kentlerde devleşen öfkeler 

henüz elveda demediler. 

bitmedi daha sürüyor o kavga 

ve sürecek 

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!  

 

 

 

 

 

 

 

 

3-) Hüseyin Nihal ATSIZ - Geri Gelen Mektup 

 

Gülnur KAYA'dan dinlemek için : https://youtu.be/KKZqiEHORb0

 

Geri Gelen Mektup 

 

Rûhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden? 

Bilmem, bu yanardağ ne biçim korla tutuştu? 

Pervâne olan kendini gizler mi alevden? 

Sen istedin, ondan bu gönül zorla tutuştu... 

 

Gün senden ışık alsa bir renge bürünse; 

Ay secde edip çehrene yerlerde sürünse; 

Her şey silinip kayboluyorken nazarımdan 

Yalnız o yeşil gözlerinin nûru görünse... 

 

Ey sen ki kül ettin beni onmaz yakışınla, 

Ey sen ki gönüller tutuşur her bakışınla!.. 

Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince, 

Çehren bana uğrunda ölüm hâzzı verince, 

Gönlümdeki azgın devi rüzgârlara attım; 

Gözlerle günâh işlemenin zevkini tattım. 

Gözler ki birer parçasıdır sende İlâh?ın, 

Gözler ki senin en katı zulmün ve silâhın, 

Vur şanlı silâhınla gönül mülkü düzelsin; 

Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin! 

 

Bir başka füsûn fışkırıyor sanki yüzünden, 

Bir yüz ki yapılmış dişi kaplanla hüzünden... 

Hasret sana ey yirmi yılın taze baharı, 

Vaslınla da dinmez yine bağrımdaki ağrı. 

Dinmez! Gönülün, tapmanın, aşkın sesidir bu! 

Dinmez! Ebedi özleyişin bestesidir bu! 

Hasret çekerek uğruna ölmek de kolaydı, 

Görmek seni ukbâdan eğer mümkün olaydı. 

 

Dünyayı boğup mahşere döndürse denizler, 

Tek bendeki volkanları söndürse denizler... 

Halâ yaşıyor gizlenerek rûhuma "Kaabil"; 

İmkânı bulunsaydı, bütün ömre mukabil 

Sırretmeye elden seni bir perde olurdum. 

Toprak gibi her çiğnediğin yerde olurdum. 

 

Mehtaplı yüzün Tanrı'yı kıskandırıyordur. 

En hisli şiirden de örülmez bu güzellik. 

Yaklaşması güç, senden uzaklaşması zordur, 

Kalbin işidir, gözle görülmez bu güzellik!

 

 

 

 

 

 

 

4-) Sezai KARAKOÇ- Mona Roza

 

Sacit ONAN' dan dinlemek için : https://youtu.be/zTWf3UGA3hQ 

 

Mona Roza 

 

Mona Roza, siyah güller, ak güller 

Geyvenin gülleri ve beyaz yatak 

Kanadı kırık kuş merhamet ister 

Ah, senin yüzünden kana batacak 

Mona Roza siyah güller, ak güller 

 

Ulur aya karşı kirli çakallar 

Ürkek ürkek bakar tavşanlar dağa 

Mona Roza, bugün bende bir hal var 

Yağmur iğri iğri düşer toprağa 

Ulur aya karşı kirli çakallar 

 

Açma pencereni perdeleri çek 

Mona Roza seni görmemeliyim 

Bir bakışın ölmem için yetecek 

Anla Mona Roza, ben bir deliyim 

Açma pencereni perdeleri çek... 

 

Zeytin ağaçları söğüt gölgesi 

Bende çıkar güneş aydınlığa 

Bir nişan yüzüğü, bir kapı sesi 

Seni hatırlatıyor her zaman bana 

Zeytin ağaçları, söğüt gölgesi 

 

Zambaklar en ıssız yerlerde açar 

Ve vardır her vahşi çiçekte gurur 

Bir mumun ardında bekleyen rüzgar 

Işıksız ruhumu sallar da durur 

Zambaklar en ıssız yerlerde açar 

 

Ellerin, ellerin ve parmakların 

Bir nar çiçeğini eziyor gibi 

Ellerinden belli oluyor bir kadın 

Denizin dibinde geziyor gibi 

Ellerin, ellerin ve parmakların 

 

Zaman ne de çabuk geçiyor Mona 

Saat onikidir söndü lambalar 

Uyu da turnalar girsin rüyana 

Bakma tuhaf tuhaf göğe bu kadar 

Zaman ne de çabuk geçiyor Mona 

 

Akşamları gelir incir kuşları 

Konar bahçenin incirlerine 

Kiminin rengi ak, kimisi sarı 

Ahh! beni vursalar bir kuş yerine 

Akşamları gelir incir kuşları 

 

Ki ben Mona Roza bulurum seni 

İncir kuşlarının bakışlarında 

Hayatla doldurur bu boş yelkeni 

O masum bakışlar su kenarında 

Ki ben Mona Roza bulurum seni 

 

Kırgın kırgın bakma yüzüme Roza 

Henüz dinlemedin benden türküler 

Benim aşkım uymaz öyle her saza 

En güzel şarkıyı bir kurşun söyler 

Kırgın kırgın bakma yüzüme Roza 

 

Artık inan bana muhacir kızı 

Dinle ve kabul et itirafımı 

Bir soğuk, bir garip, bir mavi sızı 

Alev alev sardı her tarafımı 

Artık inan bana muhacir kızı 

 

Yağmurlardan sonra büyürmüş başak 

Meyvalar sabırla olgunlaşırmış 

Bir gün gözlerimin ta içine bak 

Anlarsın ölüler niçin yaşarmış 

Yağmurlardan sonra büyürmüş başak 

 

Altın bilezikler o kokulu ten 

Cevap versin bu kanlı kuş tüyüne 

Bir tüy ki can verir bir gülümsesen 

Bir tüy ki kapalı gece ve güne 

Altın bilezikler o kokulu ten 

 

Mona Roza siyah güller, ak güller 

Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak 

Kanadı kırık kuş merhamet ister 

Aaahhh! senin yüzünden kana batacak! 

Mona Roza siyah güller, ak güller

 

 

 

 

 

 

5-) Nazım Hikmet RAN: Tahirle Zühre Meselesi

 

Yedi Güzel Adam dizisinden dinlemek için : https://youtu.be/BY4afbgOMn8

 

Tahirle Zühre Meselesi

 

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da 

hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil, 

bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte 

yani yürekte. 

 

Meselâ bir barikatta dövüşerek 

meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken 

meselâ denerken damarlarında bir serumu 

 ölmek ayıp olur mu? 

 

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da 

hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil. 

 

Seversin dünyayı doludizgin 

ama o bunun farkında değildir 

ayrılmak istemezsin dünyadan 

ama o senden ayrılacak 

yani sen elmayı seviyorsun diye 

elmanın da seni sevmesi şart mı? 

Yani Tahiri Zühre sevmeseydi artık 

yahut hiç sevmeseydi 

Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden? 

 

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da 

hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

 

 

 

 

 

 

6-) Şükrü ERBAŞ -  Ömür Hanımla Güz Konuşmaları 

 

Eser GÖKAY'dan dinlemek için : https://youtu.be/_1InLLgdHPY 

 

Ömür Hanımla Güz Konuşmaları 

 

... Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin.

 

Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı... ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı, yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir engebeler atlası. Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır Ömür hanım?

 

Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu? Bir güz düşünün ki Ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış, böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? Başlamanın bir anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa başlangıcı olmak değil midir? Yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de?

 

Yağmur yağıyor Ömür hanım... gökten değil, yüreğimin boşluğundan ömrümün ıssız toprağına... Ve ben sonsuz bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gidiyorum. Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından?

 

Dönelim... Dönmek yenilmektir biraz da, yarım kalmasıdır çıkışlarımızın, korkaklıktır, alışkanlıkların güvenli küflü kabuklarına sığınmaktır... Olsun dönelim biz yine de. Bilincinde olmadan üstlendiğimiz sorumluluklarımız var. Evlere dönelim, sırtımızın kamburu evlere, cılızlığımızın görkemli korunaklarına, yalnızlığımızın kalelerine dönelim. Ölçüsüz yaşamak bize göre değil Ömür hanım. Büyürken geniş ufuklarımız olmadı bizim. Küçücük avuçlarımızla sınırlarımızı genişletmek istedikçe yaşamın binlerce engeli yığıldı önümüze. Hangi birini yenebilirdik bunca olanaksızlık içinde. Umutsuzluğu tanıdık, yenilgiyi öğrendik böylece. Yaşama sevinci adına bir tutamağım kalmadı Ömür hanım. Bir garip boşlukta çiviliyim günlerdir gözbebeklerimden. Sahi nedir yaşamın anlamı? Geriye dönüyorum sık sık yanıt aramak adına, yüreğimin silik izler bırakıp, ağır yükler aldığı zamanın derin denizlerine. Bakıyorum umut karamsarlığın, sevinç acının azıcık soluk almasından başka ne ki? Yaşamsa gerçekle düşün umutsuz bir savaşı, her şeyi içine alan kocaman bir yanılsama... Değil mi yoksa?

 

Öyle büyük umutlarım olmadı benim, büyük düşlerim, özlemlerim, büyük beklentilerim olmadı. Koşullarım beni oluşturdu ben acılarımı buldum. Herkes gibi yaşasaydım eğer, yaşamı onlar gibi görebilseydim çarşılar yeterdi avutmaya beni. Bir gömlek, bir ayakkabı, bir elbise; bir yemek lokantalarda; televizyon, halı, masa ve daha nice eşya yeterdi yalnızlığı örtmeye, kendimi göstermeye, varolmaya, ‘dar çevre yitikleri’nde önem kazanmaya... 

 

Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim. Öyle bir tüketmek ki, sonucu yepyeni bir “ben”e ulaştırırdı beni, kederli dalgınlığımdan her döndüğümde... Bir ben ki tüm ilişkilerin perde arkasını görür de gülerdim sessizce yapay yakınlıklarına insanların. Kim kimi ne kadar anlayabilir Ömür hanım?

 

Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür hanım, şiiridir, beni konuşmaya zorlama ne olur. Sözün sularını tükettim ben, kaynağını kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldı yü-reğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük... Yalnızım Ömür hanım, geceler boyu akıp giden ırmaklar gibi karanlıklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnızım... Sularım toprağa sızıyor bak. Yüzümü geceler örtüyor. Binlerce taş saklanıyor içimde. Kim kimin derinliğini görebilir, hem hangi gözle?

 

Kendilerinin olan tek sözcük yok dillerinde, öyle çok konuşuyorlar ki... Bir söz insanın neresinden doğar dersiniz? Dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı? Düşlerinden mi yoksa gerçeğinden mi? Ve kaç kapıdan geçip yerini bulur bir başka insanda? Yerini bulur mu gerçekten? Sözü yasaklamalı Ömür hanım yasaklamalı... Kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada söz boşluğu dövmekten başka ne işe yarıyor ki? Olanağı olsa da insanların yürekleri konuşabilseydi dilleri yerine, her şey daha yalansız, daha içten olurdu. Aklı silmeli diyorum insan ilişkilerinden. Yanılıyor muyum? Olsun. Yanıldığımı biliyorum ya... 

 

Yeni bir şeyler söyle bana ne olur, yeni bir şeyler. Kurşun aktı kulaklarıma hep aynı sözleri, aynı sesleri duymaktan. Belirsizlik güzeldir, de örneğin, kesinlik çirkin. Sessizlik sesten hele de güncel ve kof her zaman iyidir; düş gücü, iç zenginliği verir insana. Dünyanın usul usul ağaran o puslu sabahları ve günün turuncu tülleriyle örtünen dingin akşamları bu yüzden etkiler bizi, duygulandırır, de. Anlık izlenimler sürekli görünümlerden her zaman daha güçlü, kalıcı ömürlüdür... Alışkanlıklar öldürür güzelliğimizi, bizi değişmek çirkinleştirir de. Kimse düşlerine yetişemez ve kimse geçemez gerçeğini bir adım bile; bu yüzden sıkıntı verir zaman, kısa kalır, sonsuz olur, insanın küçücük ömrünün karşısında. İstemenin kuralı yoktur, de, açıklaması sınırı suçu yoktur; istemek yaşamın kendiliğinden sonucudur, ne haklı ne haksız, ne yerinde ne yersiz... 

 

Biz hepimiz dikenli tellerle sarılıyız, her ilişkide bir parçamız kalır ve bölüne bölüne biteriz de. En büyük hünerimiz kendimize karşı olmak, aykırı yaşamaktır, acı kaynaklarımızı ellerimizle yaratarak... Kıyılarımız duygularımızın boyunda, derinliğimiz aklımızın ölçüsündedir; ufuklarımızsa sisler içinde... O kıyısız gökyüzü nasıl sığar küçücük gözlerimize, bir bardak suya, demirli bir pencereye... Nasıl gizleriz ağız dil vermez bir geceye? Ve nedir ki gizi, daraldığımız her yerde bir genişlik duygusu verir içimize. Çözemeyiz, de, bu güdük bilinç, bu sığ yürek, bu ezbere yaşamla. Dünya bir testidir, de, Ömür hanım, ömür bir su... Sızar iğne ucu gözeneklerinden zamanın, bir içim serinlik bir yudum mutluluk için. Ve bir gün ölümün balkonundan... dökülür toprağa el içi kadar bir su. Yerde birkaç damla nem, bir avuç ıslaklık... Ölümü bilerek nasıl yaşar insan, geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür; bilmek bütün acıların anasıdır, de... 

 

Sars aklımın cılız ayaklarını, kuşat beni. Değişik şeyler söyle ne olur, yeni bir şeyler söyle. Yıldım ömrümün kalıplarından. Beni duy ve anla. Yağmur dindi Ömür hanım. Gökyüzü masmavi gülümsedi yine. Doğa aynı oyununu oynuyor bizimle. Umudun ucunu gösteriyor usulca, iyimserliğin ışığını süzüyor mavi atlasından. Ne aldanış! Bulutların rengi mavi-beyaz mıdır, kurşuni-külrengi mi yoksa?

 

Gökyüzünü öpmek isterdim Ömür hanım, gözlerimle değil dudaklarımla. Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşımaktan. Delilik mi dedin? Kim bilir... Belki de yerde sürünmenin bir tepkisidir bu, ya da ne bileyim bilinçsiz bir aykırı olmak duygusu. Gökyüzü de olmak isteyebilirdim değil mi? Kim ne diyebilir ki?

 

Kimseler görmedi Ömür hanım, bu dünyadan ben geçtim. İçimde umudun kırk kilitli sandıkları, elimde bir avuç düş ölüsü yüreğim içinde senin ve benim ağırlığım benim olmayan bir garip gülümsemeyle yüzümde, incelik adına, ben geçtim... Yerini bulmamış bir içtenlik, yanılmış bir saygı ve bir hüzün eğrisi olarak ilişkilerin gergefinde, ördüm ömrümün dokusunu ilmek ilmek. Beni cam kırıklarıyla anımsasın insanlar, savrulan bir yaprak hüznü ve dağınıklığı ile... Yükümü yanlış bedestanlara çözdüm. Ezilmiş bir gül hüznü var yüreğimde. Saatlerce dayak yemiş bir sanığın çözülmesi içindeyim. Ürperiyorum. Bir at kestanesi durmadan yaprak döküyor yalnızlığın sokaklarında, örtüyor ömrümün ilk yazını. İçimde bir çocuk, yalın ayak koşuyor yaşlılığa doğru, binlerce kez yenilmiş umut ölülerini çiğneyerek. Sahi yaşlılık, derin bir iç çekiş, yanılmış bir çocukluk olmasın Ömür hanım?

 

 

 

 

 

 

 

7-) Cemal SÜREYA - Uzaktan Seviyorum Seni

 

Eser GÖKAY'dan dinlemek için : https://youtu.be/bk94I6QQ5SE 

 

Uzaktan Seviyorum Seni

 

Uzaktan seviyorum seni!

Kokunu alamadan,

Boynuna sarılamadan.

Yüzüne dokunamadan.

Sadece seviyorum!

Öyle uzaktan seviyorum seni!

Elini tutmadan.

Yüreğine dokunmadan.

Gözlerinde dalıp dalıp gitmeden.

Şu üç günlük sevdalara inat,

Serserice değil adam gibi seviyorum.

Öyle uzaktan seviyorum seni,

Yanaklarına sızan iki damla yaşını silmeden.

En çılgın kahkahalarına ortak olmadan.

En sevdiğin şarkıyı beraber mırıldanmadan.

Öyle uzaktan seviyorum seni!

Kırmadan,

Dökmeden,

Parçalamadan,

Üzmeden,

Ağlatmadan uzaktan seviyorum.

Öyle uzaktan seviyorum seni;

Sana söylemek istediğim her kelimeyi,

Dilimde parçalayarak seviyorum.

Damla damla dökülürken kelimelerim,

Masum beyaz bir kağıtta seviyorum.

 

 

 

 

 

 

8-) Özdemir ASAF : Kalmak Türküsü

 

Kaan TANGÖZE'den dinlemek için : 

https://youtu.be/MsudApXgy5I 

 

Kalmak Türküsü 

 

Daha gidilecek yerlerimiz var

Şu sohbetini dinler gideriz.

Coştukça şarkılar, türküler, sazlar

Rakı mı, şarap mı, içer gideriz.

 

Geçse de umudun baharı yazı

Gözlerde kalıyor yaşanmış izi

Kimseler kınamaz burada bizi

Ne varsa hesabı öder gideriz.

 

Söyleyecek sözü olan anlatsın

İsterse içine yalan da katsın

Yeter ki kendinden, bizden söz etsin

Yalanı doğruyu sezer gideriz.

 

Neler gördük neler bu güne kadar

Daha gidilecek yerlerimiz var

Bizi buralarda unutamazlar

Kalacak bir türkü söyler gideriz.

 

Sevgiye var olduk sevdik sevildik

Kavgalara girdik öldük, dirildik

Bir anlam fırını içinde piştik

Anlamlı güzeli sever gideriz.

 

 

 

 

 

 

9-) Attila İLHAN- Yağmur Kaçağı

 

Kendi sesinden dinlemek için : https://youtu.be/_bXAYC3lZP8 

 

 

Yağmur Kaçağı 

 

elimden tut yoksa düşeceğim

yoksa bir bir yıldızlar düşecek

eğer şairsem beni tanırsan

yağmurdan korktuğumu bilirsen

gözlerim aklına gelirse

elimden tut yoksa düşeceğim

yağmur beni götürecek yoksa beni

 

geceleri bir çarpıntı duyarsan

telâş telâş yağmurdan kaçıyorum

sarayburnu'ndan geçiyorum

akşamsa eylül'se ıslanmışsam

beni görsen belki anlayamazsın

içlenir gizli gizli ağlarsın

eğer ben yalnızsam yanılmışsam

elimden tut yoksa düşeceğim

yağmur beni götürecek yoksa beni

 

 

 

 

 

 

 

10-) Ümit Yaşar OĞUZCAN - Her Gün Seninle

 

Sesli dinlemek için : https://youtu.be/whrDnaA_5M4 

 

Her Gün Seninle 

 

Güzel olan

Her günü seninle tekrar tekrar yaşamak

Erimek yarını olmayan zamanlarda

Durdurmak bir yerde bütün saatleri

Bütün kuralları kırıp parçalamak

Sonra varmak o yerlere

Mevsimlere dur demek

Kar yağarken çiçek açtırmak ağaçlara

Güneşi bir akşam saatinde tutup bırakmamak

Sonra doldurmak ay ışığını kadehlere

Delicesine içmek

Ve unutabilmek her şeyi ansızın

Sevmek seni en yücesiyle sevgilerin

Birlikte geçmiş, gelecek bütün çağları aşmak

 

Güzel olan

Sevmek seni Tanrılar gibi

Seninle Tanrılaşmak...

Bir gün bu akan sele dur diyeceğim, göreceksin

Ne bu şehir kalacak

Ne bu duygusuz sürü

Bu korkunç kalabalık

Her vapur seni getirecek bana

Bütün istasyonlarda seni bekleyeceğim

Kapılar sana açılacak

Senin için söylenecek şarkılar

Şiirler senin için yazılacak

Her evde bir resmin

Her meydanda bir heykelin olacak

Ve sen kimi gün bir rüzgar gibi

Kimi gün denizler gibi, bulutlar gibi

Kopup ötelerden, ötelerden

Yalnız bana geleceksin

Bir gün bu akan sele dur diyeceğim göreceksin.

 

Ben eskimeyen tek güzelliği sende gördüm

Sende buldum erişilmez hazları

Yanında sıyrıldım korkulardan, yalanlardan

Duyguların en ölmezini sende duydum

Susuzluğum dudaklarında dindi

Yalnızlığım ellerinde

Çoğu gün unuttum açlığımı

Sende doydum...

 

İlk defa seninle bütünlendim, anlıyor musun

Anladım yaşadığımı her nefes alışta

 

Seninle geçtim bütün zamanlardan

Seninle var oldum

Eridim seninle bir sonsuz çalkanışta.

 

Boynunda bir yer vardır, ben bilirim

Ne zaman oradan öpsem,

Değişir gözlerinin rengi

Yanar dudakların, terler avuçların

Dökülür kapkara aydınlık gibi

Omuzlarına saçların

Gitgide artar kalbinin vuruşları

Bir musiki halinde dünyamı doldurur

Ansızın bütün sesler kesilir

Zaman durur

Bir baş dönmesi başlar o en yükseklerde

Her gün seninle yeniden var oluruz

Eriyip kaybolduğumuz yerde...

 

Sesini duymadığım gün

Yaşanmış değil

Açan çiçek değil

Öten kuş değil

Yüzünü görmediğim gün

İçimde yıldızlar sönük

Güneşler güneş değil

Seni sevmediğim gün

Seni anmadığım gün

Olacak iş değil...

Her günüm seninle geçsin

O güneşe en yakın

Kimsenin varamayacağı bir dağ başında

Uçsuz bucaksız uzak denizlerde

İnsan ayağı değmemiş ormanlarda

Uzaklarda, en uzaklarda

O gemilerin uğramadığı limanlarda

Işığım ol, alınyazım ol benim

Vatanım ol, evim ol

Yeter ki bir ömür boyu benim ol

Her günüm seninle geçsin...