Her insan gökyüzüne baktığında farklı duygular yaşar. Kimi bakar göremez, kimi bakar ve onun sonsuzluğuna kendisini bırakır. İki durum da normaldir insan için. Her gün aynı duygular içinde olmadığımız gibi, gözlerimiz de aynı bakmaz dünyaya. Bense sonsuzluğunda kaybolmak için onun, her gün kalkıp gözlerimi ve tüm dikkatimi bunun için hazırlıyorum. Her baktığımda gökyüzüne derin bir huzurla doluyorum. Hele ki o pembe rengini aldığı vakit, en güzel haline bürünüyor. Dünyanın en güzel rengi sana bakıyor, sen de ona. Böyle zamanlarda insan kilometrelerce koşmak, gördüğü denize atlamak ister. Ben de sana koşuyorum ve gökyüzü pembesi dudaklarına atlıyorum. Ne kadar koşsam da yorulmuyorum, her gün daha çok koşuyorum. Dudaklarına ulaştığım vakit yüzümde kocaman bir gülümsemeyle dalıyorum en derinlerine hiç çıkmak istemeden. Sen dudaklarını araladığında gökyüzü daha bir pembe oluyor ve bakmayı bilen bütün insanlar koşup denize atlıyor. Ben hayran hayran yüzerken bütün vücudunda yeni bir dünya kuruyorum kendime, bize. Sonra hep biz oluyoruz. Her yerde ve her şeyde bizi buluyorum. Zamanı biz yapıyorum. Saat hep bizi biz geçiyor, ben senden geçemiyorum. Kıyılarına denk geliyorum bazen. Yüzmeyi bırakıp güzel bir sahil kasabasına çıkıyorum. Hiç keşfedilmemiş bir sahil kasabası. Bilirsiniz böyle yerlerde içinize çekmek isteyeceğiniz bir manzarayla karşılaşırsınız. Ben bu manzarayı sana baktığım her an görüyorum. Öyle bir içime çekiyorum ki seni, hücrelerime oksijen yerine senin kokun doluyor. Artık biliyorum ki yaşamak için oksijene değil, senin kokuna ihtiyacım var.