Günü ve geceyi nadiren karıştırmadığım ve varlığımı kendime kanıtlamak istediğim saatlerdeyim. Olağanüstülük yaşamadım göğüsümü gökyüzüne açıp kar tanelerine dansımla eşlik etmek dışında. Farkettim ki hep bayağılıkta ve olağanüstülükte mutluluk arayan insan, sıradanlığın büyüsünü ve hafifliğini hissettiğinde vazageçilmez bir yaşama arzuna yöneliyor. En azından benim için bu böyle. Her şeyden önce bir çok şey gelir. Bir çok şeyin içinde benim önceliğim neydi bugün biliyor musun? Gökyüzünün örtüsünü kaldırıp ona kendimi açmaktı. Ona varlığımı kanıtlamak istedim çünkü beni yalnızca maddesel bir varlık olarak görmeyen bir gökyüzüydü. Salt benliğime açmıştı kucağını. Kendimi inandırdığım bir yalan belki de bu. Ama her gerçeği,  kendi kulağıma kendim fısıldayamam ya. Velhasıl soğuktan kaçmadım bugün ama kelimelerimi ısıtmayı da unutmadım. 

LA BELLA VITA.