1920 yılında Romanya'nın Czernowitz kasabasında dünyaya geldi.

Asıl adı Paul Antschel'dir.

1938 yılında tıp eğitimine başladı fakat II. Dünya Savaşı'nın başlamasıyla Romanya'ya döndü.

Savaşın sonuna kadar on sekiz ay toplama kampında tutuldu. 1944 yılında İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümüne girdi ve ilk şiir kitabını yayınladı.

1955 yılında Paul Antschel ismiyle Fransız vatandaşlığına geçti.

1958 yılında Bremen edebiyat ödülü aldı.

1963 yılında bir psikiyatri kliniğine yerleşti Tahmini olarak 20 Nisan 1970'te Paris'te kendini Seiné Irmağı'na atarak yaşamına son verdi.

Cesedi 1 Mayıs 1970'te bulundu. Ölümünden sonra eserleri yayınlanmaya devam etti.

"Sadece konuşmak değil, ben senin yanında suskun kalmak da istiyordum."

//BADEMLERDEN SAY BENİ

Say bademleri, 
say acı olanı, uyanık tutanı say, 
beni de onlara kat:
Gözünü arardım hep, gözünü açtığında, 
sana kimselerin bakmadığı bir anda, 
örerdim ya o saklı, o gizli ipliği ben, 
ki onun üzerinde tasarladığın çiy'in 
testilere doğru kaydığı bir zamanda, 
yüreğe varamamış öz bir sözle korunan.
Ancak böyle varırdın adına, senin olan, 
o şaşmaz adımlarla kendine yürüyerek, 
savrulurdu çekiçler sanki bir çan kulesi 
boşluğundaymış gibi senin suskunluğunun.
Ölmüş olan o şey senin koluna girer 
ve işittiklerin de seninle birleşirdi, 
üç olup giderdiniz geceyi katederek.
Beni de acı yap, acı yap beni. 
Bademlerden say beni.

//CORONA

güz kendi yaprağını yiyor elimden: biz iki dostuz. 
zamanı ceviz kabuklarından ayıklayıp yürümeyi öğretiyoruz ona: 
zamansa dönüyor kabuğuna.

aynada pazar, 
düşte uyunan uyku, 
ağızsa gerçeği söylemede.

gözüm bir sevgilinin cinselliğine teşne: 
öyle bakışıyoruz, 
karanlık sözler ediyoruz birbirimize, 
haşhaş ve bellek gibi seviyoruz birbirimizi, 
uyuyoruz şarap gibi midye kabuğunda, 
bir deniz gibi ayın kanlı ışığında.

penceredeyiz sarmaş dolaş,kendimizi seyrediyoruz sokaktan: 
vakt erişti, herkesler bilsin bunu! 
artık çiçek açma zamanıdır taşın, 
yüreğinse tedirginlik zamanı. 
zamanıdır, zamanı gelmenin.

artık zamanıdır.

//BÜTÜN BİR HAYAT

Gündoğumuna bir saat kala saçlarına düşen mavi gibidir
mahmurluğun güneşleri;

bir kuşun mezarının üstünde, otların hızıyla
biterler.

Onları da baştan çıkarır, zevkin teknelerinde
oynadığımız rüya oyunları.

Zamanın tebeşirden kayalıklarında onları
da hançerler bekler.

Daha mavidir derin uykunun güneşleri: Bir
zamanlar saçının bukleleri gibi.

Bir gece rüzgârı olup, kız kardeşinin parayla
açılan kucağına sığınmıştım;

Üzerimizdeki ağaçtan sarkıyordu saçların,
ama sen yoktun.

Biz dünyaydık sanki, sense büyük kapının
önünde bir çalılık.

Beyazdır ölümün güneşleri, çocuklarımızın
saçları gibi:

O, yükselen sularla gelmişti, sen kumlukta
bir çadır kurduğunda.

Sönmüş gözleriyle, başımızın üzerinde
mutluluğun hançerini kaldırmıştı.

//ÖLÜM FÜGÜ

Akşam vakitlerinde içmekteyiz sabahın kapkara sütünü
ve öğlenlerle sabahlarda bir de geceleri
hiç durmaksızın içmekteyiz
bir mezar kazıyoruz havada rahat yatılıyor
Bir adam oturuyor evde yılanlarla oynayıp yazı yazan 
hava karardığında Almanya'ya senin altın saçlarını yazıyor Margarete
bunu yazıp evin önüne çıkıyor ve yıldızlar parlıyor
köpeklerini çağırıyor ıslıkla
sonra Yahudilerini çağırıyor ıslıkla toprakta bir mezar kazdırıyor
bize buyruk veriyor haydi bakalım şimdi dansa 

Gece vakitlerinde içmekteyiz sabahın kapkara sütünü
ve sabahlarla öğlenlerde bir de akşamları
hiç durmaksızın içmekteyiz
Bir adam oturuyor evde yılanlarla oynayıp yazı yazan
hava karardığında Almanya'ya senin altın saçlarını yazıyor Margarete
senin kül olmuş saçlarını Sulamith bir mezar kazıyoruz
havada rahat yatılıyor

Adam bağırıyor daha derin kazın toprağı siz ötekiler
şarkılar söyleyip dans edin
tutup palaskasındaki demiri savuruyor havada gözlerinin
rengi mavi
sizler daha derine sokun kürekleri ötekiler devam edin
çalmaya ve dansa

Gece vakitlerinde içmekteyiz sabahın kapkara sütünü
ve sabahlarla öğlenlerde bir de akşamları
hiç durmaksızın içmekteyiz
bir adam oturuyor evde senin altın saçların Margarete
senin kül saçların Sulamith adam yılanlarla oynuyor 

Sesleniyor daha tatlı çalın ölümü çünkü o Almanya'dan
gelen bir ustadır
sesleniyor daha boğuk çalın kemanları sonra sizler
duman olup yükseliyorsunuz göğe
sonra bir mezarınız oluyor bulutlarda rahat yatılıyor 

Gece vakitlerinde içmekteyiz sabahın kapkara sütünü
sonra öğlen vakitlerinde ölüm Almanya'dan gelen bir ustadır
akşamları ve sabahları içmekteyiz hiç durmadan
ölüm bir ustadır Almanya'dan gelen gözleri mavi
bir kurşunla geliyor sana tam göğsünden vurarak
bir adam oturuyor evde senin altın saçların Margarete
köpeklerini salıyor üstümüze havada bir mezar
armağan ediyor
yılanlarla oynuyor ve dalın düşlere ölüm Almanya'dan
gelen bir ustadır 

senin altın saçların Margarete
senin kül olmuş saçların Sulamith

//ÇİÇEK

Taş.
Havada taş, gözümle izlediğim.
Gözün, taş gibi kör.

Biz
el idik,
boşalttık karanlığı ve yakaladık
yazla gelen sözü:
Çiçek.

Çiçek - bir sözcük körlerin sözlüğünde.
Senin gözünle gözüm:
giderir
susuzluğu.

Büyümek.
Yürekte yaprak gibi
kat kat.

Bir söz daha, bunun gibi, ve çekiçler
savruluyor havada.

//YANIK İZİ

Uyumuyorduk artık, çünkü hüznün saatiydi yatağımız
ve birer değnek gibi büküyorduk akreple yelkovanı,
ve onlar hızla yaylanıp kırbaçlıyorlardı zamanı
kan gelene kadar,
ve sen, gittikçe bastıran günbatımıyla konuşuyordun,
ve ben, on iki kez sen diye seslendim sözcüklerinle
ördüğün geceye,
ve gece açılıp, öylece kaldı,
ve ben, bir gözü onun kucağına bırakırken, ötekini
senin saçlarına taktım,
ve ikisinin arasından açık damarı uzattım fitil yerine-
ve genç bir şimşek, yüzerek yaklaştı.

//ELLERİN zamanlarla dolu geldin bana - dedim ki:

Kahverengi değil saçların.

Bunun üzerine onları hafifçe acının terazisine bıraktın;

benden ağırdılar...

Sana gemilerle gelip yüklüyorlar, sonra satışa çıkarıyorlar

hepsini şehvetin pazarlarında -

Derinlerden geliyor gülümsemen, ben ise hafif kalan kefede

ağlamaktayım.

Ağlıyorum: Kahverengi değil saçların, denizi sunmaktalar

sen onları dalgalandırırken...

Fısıldıyorsun: Dünyayı doldurmaktalar benimle, bense,

bomboş bir yoldan başka bir şey değilim senin yüreğinde!

Diyorsun ki: Kuşan yılların yapraklarını - zamanıdır artık

gelip beni öpmenin!

Ama yıllanan yaprakların aksine, artık kahverengi değil

saçların.

//

YARIM GECE

Yarım gece. Rüyanın hançerleriyle tutturulmuş kıvılcımlar

saçan gözlere.

Acıdan bağırma: Sargı bezleri gibi dalgalanmakta bulutlar.

Bir ipek halı gibi serilmişti aramıza yarım gece, başlayabilsin

diye karanlıkların dansı.

Bize canlı ağaçtan kesip yaptılar kara flütü, şimdi rakkase

gelmekte.

Lületaşından yapılma parmaklarını batırıyor gözlerimize:

kimdir ağlamak isteyen burada?

Kimse. O dönüyor neşeyle ve yükseliyor ateşli davulun sesi.

Bize yüzükler atıyor, hançerlerimizle yakalıyoruz.

Bir nikâh mıdır böylece kıydığı? Ses, cam kırıkları gibi ve

ben şimdi biliyorum yine:

Sen ölmedin

erguvan rengi bir ölümle.

//ZAMAN KIRMIZISI DUDAKLARLA

Denizlerde olgunlaştı bu ağız,

onun sözcüklerini akşam burada tekrarlamakta

kendi ülkelerine bakarken,

mırıldanarak tekrar etmekte,

zaman kırmızısı dudaklarla.

O ağız ki, denizden yaratılmış,

orkinosların, insan var olduğundan bu yana

göz kamaştıran parıltılarla

yüzdükleri denizden gelme.

Işığa hedef olan orkinosun gümüş rengi,

Orkinostan yansıyan bir ayna gümüşü:

Gözlere çarpan ise,

alınlardan yansıyan,

bir başka ve gezginci zafer.

Gümüş ve yine gümüş.

Derinliklerin katmerli görkemi.

Götür sandalları oraya,

kardeşim,

ve fırlat

ağlarım ona.

Çek sonra,

evlerimize,

masalarımıza,

tabaklarımıza at -

Bak, dudaklarımız kabarmakta,

onlar da zaman kırmızısı, tıpkı akşam gibi,

onlar da mırıldanmakta -

ve denizden gelen dudaklar

kanatlanmaya başladı bile sudan,

sonsuz bir öpücüğe.

//İKİLİ KİŞİLİK

Bırak, hücrede bir mum olsun gözlerin,

bakışın da bir fitil,

bırak, kör olayım,

onu yakacak kadar.

Hayır.

Bırak, başka türlü olsun.

Çık evinin .nüne,

eyerle benekli rüyanı,

bırak, konuşsun nalları,

ruhumun zirvelerinden

üfleyip temizlediğin karlarla.

//UZAKLIKLAR

Göz göze, serinlikte,

gel, şöyle bir şey yaşansın:

Birlikte

soluyalım bizi birbirimizden

ayıran ince perdeyi,

akşam ölçmeye hazırlandığında,

taktığı her maskeyle

ikimize ödünö verdiği

her maske arasındaki uzaklığı.

//GÜVEN

Bir göz daha olacak,

yabancı, yanında

bizimkinin: ve dilsiz,

taştan gözkapağının altında.

Gelin, kazın yeraltı yollarınızı!

Bir kirpik olacak,

içe dönük, taşa çizilmiş,

ağlanmamışkktan taş kesilmiş,

eksenlerin en incesi.

önünüzde görmekte işini, sanki

Taştan olduğu için kardeşleri de varmışçasına.

//ON İKİ YIL

Gerçek kalan,

gerçekleşen satır: ... senin

Paris’teki evin - ellerinin

sunağı olan evin.

Üç kez solunmuş,

ü. kez parıltılara boğulmuş.

Dilsizleşiyor ortalık, sağırlaşıyor

gözlerin arkasında.

Zehrin çiçek açtığını g.rüyorum.

Her sözcükte ve her kalıpta.

Gel. Gidelim.

Aşk siliyor ismini: kendini

sana adıyor.

//GEÇ KALMIŞ YÜZÜNÜN ÖNÜNDE,

tek başına,

beni de değiştiren gecelerin arasında,

bir şey gelip durdu,

bir zamanki; düşüncelere aldırmaksızın,

bizde olan bir şey.

//(TANIYORUM SENİ, sen olabildiğince eğilensin,

ben ise delik deşik, tutsağın senin.

Nerede bir sözcük, ikimiz için de yaratmış, var mı?

Sen - tümüyle, ama tümüyle gerçek. Ben - tümüyle delilik.)

//ELLERİMİN DERİSİNİN ALTINA dikilmiş:

Senin, acıları ellerle

avutulmuş adın.

Besinimiz olan

hava topağını yoğurduğumda,

bir acılık katıyor

delicesine açılmış gözeneklerden yansıyan

harflerin parıltısı.

//BİR ISIRIK IZI boşlukta.

Onunla da

buradan

savaşmaksın.

//AŞK, deli gömleği kadar güzel,

bir çift turnayı hedeflemiş.

O, hiçliğin içinden geçtiğine göre,

kimi alacak buradaki solunmuşluk

bu taraftaki dünyalardan birine?

//KALINTILARI, duyulanlarla g.rülenlerin,

bin bir numaralı yatakhanede.

gece gündüz

polka:

seni eğitip değiştiriyorlar

yine

o oluyorsun.

//GECEYE DALMAK, yardıma hazıra

ağız yerine,

yıldız geçiren

bir saydam yaprak:

daha bir şeyler var

delice harcanacak,

ağaç boyunca.

//ÇOKTAN UZANMIŞTIK

çalıların arasına, sen

nihayet sürünerek geldiğinde.

Ama kulaçlayamadık

Karanlığımızı sana kadar:

Zorunluydu

Işık.

//YİTİRİLMİŞLERDEN dökme olan sen,

tam olması gerektiği gibi bir maske,

gözkapağmdaki

kırışık boyunca

kendi gözkapağımdaki kırışıkla

sana yakm olmak,

ize, evet, o ize

dehşeti serpmek,

sonunda, öldüresiye.

//KAYIP uzaklaş

kollarımın arasından,

al yanına

nabız atışlarımdan birini,

içine saklan,

dışarda.

//ÜSTÜNE YAZILMAMIŞ

kâğıtlardan

okunmuş mektup,

üstünde

ölü taklidi reflekslerinin

üç gümüş notanın eşliğindeki

kurşuni gümüş zinciri.

Biliyorsun: Hamleler

senin üzerinden geçip gider, her zaman.

//NASIL DA ölmektesin içimde:

yıpranmış

son bir

nefes yumağında bile,

bir hayat

kıymığı gibi

saplısın.

//GÖREBİLİYORUM SENİ HÂLÂ: bir yankı,

anten s.zcüklerle dokunulabilen,

veda tepesinde.

Hafiften ürküyor yüzün,

birdenbire lamba gibi aydınlandığında

iç dünyamda, tam da

en acıtıcı aslanın söylendiği noktada.

//BİR YAPRAK, ağaçsız,

Bertolt Brecht için:

Nasıl zamanlar ki bunlar,

bir söyleşi

neredeyse bir suç oluyoç

onca söylenmişi de

dile getirdi diye?

//KENDİMİ sende unuttuğum yerde,

bir düşünceydin artık,

bir şey

geçiyor içimizden hışırdayarak:

dünyanın son

titreşimlerinden

ilki,

fırtınalı ağzım

beni de

aşmakta

dolup taşarak,

ama sen

kendinle

buluşmuyorsun.

//BİR DEFASINDA, ölüm çok kalabalıklaştığında,

sen, benim içimde saklanmıştın.

//NE VARDIYSA

bizi birbirimize fırlatan,

ayırmakta şimdi ürküterek,

bir dünya taşı, güneşin uzaklığında,

vızıldamakta.

//YAĞMURA BOĞULMUŞ SALIN ÜSTÜNE

sessizliğin o sahte vaazı yayılmış.

Sanki duyabilirmişsin,

sanki seni seviyormuşum hâlâ.

//SEN ölümümdün:

seni tutabildim,

her şey dökülürken elimden.

 

 

"
[...] 

Birbirimize sarılmış, duruyoruz pencerede, sokaktan bizi seyrediyorlar: zamanı geldi artık bilmelerinin! Taşların çiçeklenmesinin, bir yüreğin tedirgin atmasının zamanı geldi. Zamanıdır artık zamanının gelmesinin. Zamanı Geldi.

"

Şiirle kalınız sevgili okur...