Siz hiç, hiç oldunuz mu? Birilerinin gözünde belki ya da kendi gözünüzde... Yokmuş gibi, etkisiz bir elemanmış gibi hissettiniz mi kendinizi? Peki ya siz hiç iç oldunuz mu? Birinin içi. Onun için, onun içi oldunuz mu? En çok siz sevdiniz mi onu? Her yerini, her hareketini ezberlediniz mi? Tadını ve kokusunu en çok sevdiniz mi? İçini kendinize ev yapıp sığındınız mı? Korkup kaçtığınız o yerde hiç yabancı oldunuz mu? Sevilmediğinizi bildiğiniz halde koşarak ona gittiniz mi? Benim bütün sorulara cevabım evet. Hiç de oldum iç de. Çok sevdim, kendime en huzurlu ev yaptım içini. Her gün temizledim evi, her gün o evde en sevdiği yemekleri pişirdim. Tadına ve kokusuna doyamadım, doymak istemedim. Sonsuza dek ona sığınmak istedim. Sonra bir baktım bu evde ben hiçim. Hiç olmuşum onun için. Sevilmemişim, uyurken başım okşanmamış. Ben elini tuttukça bana el olmuş. Çok uzağa gitmiş, beni göremeyecek kadar. Tadı da kokusu da yok olmuş. Ben kalakalmışım öylece, hiçlikle içlik arasında bir yerlerde. Ya doğru bir adım atıp bu hiçliği terk etmeliydim ya da bilinmez bir yerde hiç olmaya devam etmeliydim. Ben gitmeyi tercih ettim. Ben onu kendi içime sakladım. Beni bulmak istediğinde bulacağını biliyorum, ama benim gücüm artık yok.