Ne sıklıkla kendinize 'ben neden böyleyim?' diye soruyorsunuz? Ben uyandığım anda bu soruyu sormaya başlıyorum ve gün içinde kendimle baş başa kaldığım, düşüncelerimin içinden sıyrıldığımda bu soruyu tekrar ediyorum. Ben neden böyleyim? Nasıl peki? Böyle'nin içinde neler gizli? Bazen kendimi işe yaramaz, cahil, bu dünyaya neden geldiği belli olmayan, yolunu bulamamış biri gibi hissediyorum. Bütün bu saydığım şeyleri birer suç olarak görüp kendime neden böyle olduğumu soruyorum. Cevabı yok. Çünkü ertesi gün de böyle hissediyorum. İşe yaramaz. Boş bir çuval. Çuvalın bile benden daha işe yarar bir şey olduğunu düşünüyorum. Yapmam gereken hiçbir şeyi tam zamanında yapmıyorum. Söylemem gereken şeyleri doğru zamanda söylemiyorum. Kendimle başa çıkamıyorum. Hep arıyorum kendimi, uzlaşmak için. Kendimi affetmek ve iyileştirmek için çabalıyorum. Olmuyor. Her defasında yeniliyorum. Daha iyi olamıyorum, ama kendimi de kabullenemiyorum. Sürekli geçmişe gidiyorum ve hatalarımı düşünüyorum. Kendime hakaretler ediyorum. Elimde olsa geçmişimi bir kaşık suda boğardım. Arkama bile bakmadan başım dik bir şekilde yürür giderdim. Biliyorum ki, bunu yaptıktan sonra da birçok hata yapacağım ve yine aynı şekilde geçmişimin üzerinden tırla geçmek isteyeceğim. Kötü bir insan mıyım? Kime kötü demeliyiz? Bir katile, bir hırsıza, bir tecavüzcüye... Birilerine diyoruz hep kötü diye. Kendi kötülüğüm onlarla bir mi? İşe yaramazlığım ve dünyanın ortasında öylece bedenen varoluşum beni ne kadar kötü yapıyor? Yoksa her şey siyah beyaz gibi net midir? Ya iyisindir, ya kötü. Bu kadar basit olamayacağı gibi bu kadar karmaşık da değil, biliyorum. Benim olayım bu işte: Biliyorum. Biliyorsam neden öylece duruyorum? Neden işe yaramaz, haylaz biri gibiyim? Neden hiçbir şeye dokunamıyorum? Ayağımın altından kayıp giden zamanı neden yakalayamıyorum? Bütün bu sorularla kendimi dipsiz bir kuyuya çekiyorum. Çıkmak için çabalıyorum. Baharı bekliyorum.