ben..
ne zaman birinin kalbine bakınca kendi yansımamı görsem ardıma bakmadan kaçtım.
çünkü
kendime bile tahammülüm yokken bana benzeyen birine daha nasıl tahammül edebilirdim??
sonra,
geçen gün yolumun üzerinde sana rastladım..
şööyle bi baktım,incelemeksizin..
daha ilk bakışta paramparça olmuş kalbinin kırıklarında kendimi gördüm..
hemen karar verdim uzaklaşmaya, gitmeye..
toparlanıyordum ki benden habersiz gözümün ucu değdi kalbine, bir faklılık vardı sanki..
sende gördüğüm tam olarak ben değildi,
benim farklı bi' versiyonunum gibiydi.
sanki daha iyi kalbi olan bir ben gibi,
sanki daha kirlenmemiş bir ben gibiydi..
pılımı pırtımı geri bıraktım, merak sarmıştı beni..
seni daha yakından görmeyi istedim.
cesaretimi topladım, nefesimi düzenledim..
sonra bir daha yeltendim sana bakmaya,
ve gördüm..
hayatta görmekten en çok çekindiğim ama yine de görmeyi en çok istediğim şeyi, sende gördüm..
ordaydı karşımda..
seni gördüm,çocukluğunu gördüm!
ve dahası..
çocukluğumu gördüm,
çocukluğunda..
o an olduğum yerde kalakaldım.
gidemedim.
sonra korktum,bunun gerçek olmasından..
senden, kendimden, kırılmışlıklarımdan,
kırmışlıklarımdan..
olabilecek her şeyden..
ve sonunda gitmeye yeltendim,
aklım geride ileri gitmek istemeyen adımlarla biraz ilerledim..
sonra..gidemedim..
gidemedim çünkü: rüyalarıma girdin..
başka bir evrende ellerime dokundu ellerin,
yüzünde gezindi ellerim..
sonra bu evrende hayal ettim bizi..
sonra bir önceki cümlede ilk kez cümlelenin içindeki özneyi "biz" olarak atadığımı fark ettim..
inanamadım..
öylece kalakaldım..
kısacık bir zamanda çölleşmiş kalbimde ucu bucağı görünmez bir vaha yarattın..
gidemedim,
hem zaten nereye gidebilirdim ki!
ben de..
şimdilik..
göze aldıklarımı baş ucuma asıp,
kalbin manzaralı bi köşeye
bağdaş kurup oturdum..
(çocukluklarımızın yanı başına)
Yorum Bırakın