Yakın zamanda acıyan ruhumla birlikte yazıyorum bu satırları. Bir otobüs yolcuğunda bir uçtan bir uca gidiyorum. 19 numaralı tekli koltukta,canım burnumda.

Konu seyahat sızısı ya da eğlenceli yolculuklar değil aslında. İçerisinde bulunduğum bulanıklığı olduğu gibi aktarıyorum.

Birileri için tanımladığımız bazı özellikler vardır. Belirgin bir şekilde herkes tarafından bilinen,kişinin kendisinede yabancı gelmeyen, hatta cahil biri değilse dışarıdan tanımlanan özelliği olduğu gibi kabul eden bazı özellikli kişiler işte. 

"Hassas,alıngan,neşeli" vs. gibi sıfatlardan bahsetmeyeceğim elbette. Ben yaşadığım kötü bir anıyı kibarca savunacağım,siz beni zaten anlayacaksınız.

Biliyorsak birinin aslında ne kadar kötü huylarının olduğunu,olabildiğince uzaktan söylenilmeli merhaba sesi.

Nasıl olsa beni ilgilendirmez deyip dinledikçe huysuz karakteri,gün olur kapınıza dayanır tüm laneti.

Ben ne kadar kendimi biliyorum desenizde,karşınızda ki kişinin kendini bilmemesiymiş problem.

Onun o cahil, açılmamış gözleri,savaş vermenin huzurunu(!) tatmış bir kere bedeni.

Size biri gelip anlatırsa şayet "ben şu kişiyi şöyle dövdüm,şu kişiyi şöyle rezil ettim, şu kişinin şöyle ağzına sıçtım" gibi ifadeler;yolunuz fizan, biletleriniz ucuz olsun. Kaçabildiğiniz kadar kaçın!

Tek bir olay ya da durum için demiyorum bu arada. Elbette birilerinin ağzına sıçıp,birilerini rezil etmişliğimiz vardır hepimizin. 

Bahsetmek istediğim kişi;kötü karakterse düpedüz. Anlattığı hikayelerde hiç yoksa tatlı bir gülüş. 

Ya da hiç haksız değilse kendisi.

Malefiz bile bir ihanet sonucu olmuştu kötülükler kraliçesi.

Sanmayın ki en küçük dalgada sizi batırmayacağını.

"Aranızın süper oluşu fakat o kişinin o karakterli oluşu ve sizin onu olduğu gibi kabul edişiniz yanılgısı."

Merhaba sesi ne kadar uzak bu insanlara, o kadar iyi bu pragmatizm.

Şimdi onun o hikayelerinde asılan kesilen kişi benim,boğuldum denizinde ben artık bir hiçim.

Ucu bana değmez deme sende,problem sende de değil zaten onun o cahil ve uyuşmuş beyninde!