Şiir, Söz

Söz

Kendime yalanlar söyledim, duyanlar da oldu benden başka.

Esvabım, işlemediğim günahları yaktım.

Yıktım, yalandan tuğlalarla inşa ettiğim geçmişimi,

Gücendim, asılsız mazime dalanlara.

İstedim ki beni yanlış tanısın insanlar, doğrular hakir ve kıymetsizken bu devranda.

Dayanmak güç, çocuklarına içi boş hayaller satılan,

Okulları çorak ve de batıl, çeşmelerinin hayırsız kurnalarından çamurlar akan, 

Toprağına zehirli tohumlar serpilen, dallarında ağaçlarının acıyan meyveler,

Annelerinin elleri yüreklerinde, çare dilenirken kıyın çağının kaltaban zorbalarından,

Sofralarında karnı doymazken bebelerinin, 

Ansızın gelen ölümün bile taksitlere bağlandığı bu devran ki çarkları, binleri üçer 
beşer sokarken sinlere, 

Yaşarken sefa içinde gamsız suskunlar güruhu, onlara erdemin peşkeş çekilmesi,

Marifet, marifet, ne büyük marifet!

Doğruları söylemek şöyle dursun arkadaş, eğer sağır değilsen esaslı ağızlara,

Eyle şimdi meskenini mazlumun umut tutmaz bağrını,

Yeşersin şu dağların inatçı yontuları, kaskatı kesilmiş yürekler de yeşersin.

Geledursun öyle bir çağ ki düşlerimiz, letafetle bilensin.