Bir garip şiir

Yaşlanmış vapurlarını boğazın, nice çocuklar daha görmediler.

Yalın ayak gezerken ovaları, deniz neydi bilmediler.

Vakti gelince, demir çağının atlarının, eyersizine bindiler.

Çarpıntısını yolculuğun, henüz soğumamış korkularını getirdiler.

Sordular, neydi sebep bu yolculuğa, neyi öğrenmeye geldiler?

Gördüler şehrin kof insanını, güzelliği, hiçliği içlerine çektiler.

Pakladılar hiçliği anlam yükleyerek her heceye.

Bir tuhaftı ay, izin yoktu geceye.

Gördüler, sokak lambalarını, şehrin loş ışıklarını,

Perdelerin arkasında delişmen gölgeleri gördüler.

Geçerken sokaklarından şehrin, sessizliği özlediler.

Uzaklaştıkça şehrin çıngırtısından, bir çift göz onları çağırdı.

Sezdiler, döndüler, kahverengi gözlerini gördüler.

Niyesiz sevmenin zehrine bir defa imrendiler.

Bildiler, neydi sebep bildiler, belli ki benim gibi sevdiler.