Hayatımızda kendi seçimlerimizle planlı veyahut plansız oluşan her şey bizi çokça heyecanlandırmaz mı? En ufaktan başlayalım. Beklenmedik bir seyahat düşünün, ne olacağını vardığınızda nelerle karşılaşacağınızı bilmeden yol önünüzden akıp giderken hiç mi kıpırdamaz içiniz? Bakışımızı değiştirelim. Bu sefer yolculuğu hayatımıza kattığımız insanlarda gözlemleyelim. İlk tanıştığımızda herkes kıymetli bizim için ''İnsan,insan olduğu için kıymetlidir.'' demişti bir hocam... Evet kıymetlidir. Zamanla o insanı tanıdıkça gözümüzde değeri yükselir, daha kıymetli olur ya da tam tersi yollarımız ayrılacak kadar soğur, kırılırız o kişiye. Yola çıkmadan, tanışmadan, sohbet etmeden hiçbiri gerçekleşmez bunların hepsi gizli bir kutu, saklı bir cevher. Gideceğimiz okul, başlayacağımız iş, taşınacağımız şehir hepsi bolca bilinmezlik içeren bir yolculuk. Hayat tam anlamıyla bu işte, bilinmez bir yolculuk. Bazen yaşamadan sonucunu asla öğrenemeyeceğimiz şeyleri saatlerce düşünmek, belki yersiz stres yapmak. Tüm bu yaşamı yaptığımız seçimlerle kendimiz şekillendiriyoruz. İçimiz kıpır kıpırsa sebebi biziz, bizim seçimlerimiz. Tükenmişsek, en ufak umudumuz kalmamışsa onun da sebebi biziz. Aslında hayat değil bizi yoran bu yolculuk değil, yoran biziz. Olmadığında, işler istediğimiz gibi gitmediğinde alternatif aramak yerine kesip atmaktır belki de bizi yoran, mutsuz eden. Kolayımıza mı geliyor bilmiyorum, heyecanımızın peşinden gitmek yerine küçük bir çocuk gibi oturup olmadığından yakınmak, tekrar uğraşmak yerine orada öylece bırakmak kolayımıza geliyor... Peki her olmayışında pes edip bırakırsak nasıl tamamlanır bu yolculuk? Ömrünüzün belki de son demlerinde yapmadığınız, pes ettiğiniz her şey için pişman olduğunuzu düşünün...Acı verici bir son. Bir şeyler içimizi kıpır kıpır ediyorsa, umutsuzluğun, kötülüğün çığ gibi büyüdüğü bu zamanda kendi yolculuğumuz için pes etmeden bir şeyler yapmalı, mutlu olduğumuz her anın peşinden gitmeliyiz. Bizi biz yapan, yaşadığımızı hissettiren bu, hayat bu. Yolculuk da bizim yol da...