"Ingmar Bergman'ın sinema filmi için yazdığı aynı adlı eserinden uyarlanan monolog oyun, kadının hayatta varoluş hesaplaşmasını anlatıyor.
Gerçeklerden kaçıp hayallerine sığınan ve hayallerinden uyanıp gerçeğine düşen Viktoria, artık karmaşık hale gelen anılarındaki; acılarını mutluluklarını, kayıplarını, ayrılıklarını, mutsuz evliliğini, ailesini ve çocukluğunu ruhunda gizlediği hikayeleri ile anlatırken hayal ve hayat arasında zihninde yolculuk yapar."
Ben bu oyunu geçenlerde Üsküdar Tekel Sahnesi'nde izleme fırsatı buldum.
Metni yazanın Ingmar Bergman olduğunu bildiğimden beklentim yüksek, kaliteli bir şeyler izleyeceğimden emin bir şekilde gittim fakat büyük bir hayalkırıklığına uğradım.
İlk öncelikle tek kişilik oyunlardan büyük keyif aldığımı belirtmek isterim ancak bu tarz oyunların tamamiyle tek kişinin oyunculuğuna bağlı olmasının ne kadar riskli olduğunu bu oyunla görmüş oldum.
Bence oyuncu monologun tamamında o kadar büyük, o kadar yüksekten oynuyor ki seyirciyi sürekli oyunun içinde tutmaya çalışırken farklı duygu durumlarına girmekten mahrum bırakıyor.
Oyunun başlarında sürekli böyle gitmeyeceğini düşünerek rahatsızlık duymadım fakat bir saat on dakika boyunca her durumda hep aynı tarzda oyunculuk sergilemesi ciddi anlamda kulak tırmalıyor.
Monologun sindirlmesine izin vermeyen aceleci hali de çok başarılı yazılmış metnin keyfini tamamiyle kaçırmamıza neden oluyor.
Niyetim bu oyunu farklı bir şekilde sergileyen oyuncudan bir daha izlemek.
Son olarak burada eleştirdiğim yalnızca oyuncunun bu oyunu sergileyiş biçimi yoksa başarılı bir oyuncu olduğuna ve farklı rollerin hakkını çok güzel verdiğine eminim.
Yorum Bırakın