Neyi bildiğimi sorma… Kafamda itekleyerek yürüttüğüm milyonlarca şeyin altında ezilmenden “ben” korkarım. Senin “düşünce” dediğin şeyin, aslında önü alınamayacak bir isyan olduğunu tekrar hatırlatarak, yeniden fitili ateşlemenin nasıl bir sonuca mahal vereceğini aklından bile geçiremezsin, geçirmemelisin de. Karanlığın üflediği o ılık havanın tadını ve kokusunu asla unutmadan, altında ezildiğin ne varsa hepsinin yükünü tartmışlığım ve tatmışlığımın arasında kalmanı da istemem.

Neyi bilmediğimi de sormamalısın çünkü, bilmediklerimden mesul olmadım ben. Demli kahve kokulu sabahları şen şakrak karşılamak bana göre olmadı hiç, ben usulca perdeyi açar; bulutları yaran güneşi izlerim sadece. Bundan bile kendime bir “düşünce” peyda eder, hiç ummadığın şiirleri bile yırtarım mesela delice! Delilik demişken, senin sana değmesinden korktuğun kaç diken varsa, kan revan ve soluk soluğa sevişmişimdir hepsiyle. Sadece bana değil, beni tanıyanlara bile aklımı sorgulatan nadide deliliklerimden biridir mesela bu da…

Ama deliler sorgulamaz? İnan bana “gerçek” delilerin neleri sorgulayabildiğini bilseydin, dünden delirirdin!

Ne diyordum? Güneş! Hayır hayır, umut! Ne umudu? Sen “düşünce” nedir bilir misin? Karanlıktan korkanların güneşe âşık olduğunu ve -bundandır ki- o sabahları güle oynaya karşıladıklarını, bilir misin?! Ben kimsenin ardına düşmediği-düşmeyeceği şeyleri kovalarken, içi boş kahkahalarla günü kurtarmanın peşinde koşan ahmaklardan olmadım ki hiç! Olamadım. Onca külü tek başıma iki elimle hiç bilmediğim uçurumlardan savurmuşken, sen bana acıdan mı bahsedeceksin? Gamsızlığın bağımsızlığını ilan ettiği hücrelerinde gerçeğe yer bile kalmamışken, tüm bahanelerini mantıklı(!) bir temele oturtmaktan bahsedemezsin.

Ne diyordum? Neyse!