“Soğuk bir kış sabahı çok sayıda oklu kirpi, donmamak için birbirine bir hayli yaklaştı. Az sonra, oklarının farkına vardılar ve ayrıldılar. Üşüyünce, birbirlerine tekrar yaklaştılar. Oklar rahatsız edince yine uzaklaştılar. Soğuktan donmakla, batan okların acısı arasında gidip gelerek yaşadıklar ikilemi, aralarındaki uzaklık, her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya ulaşıncaya kadar sürdü."
Schopenhauer
Bu anlamlı hikayeyi okuyup sindirdikten sonra sana hissettirdiği şeyi bir cümleyle açıklayabilir misin?
Benimki
"Mecburiyetlerin oluşturduğu yakınlıklar."
Hoşuna gittiyse lütfen beğen.
Hoşça kal. 👋
Yorum Bırakın