Bir teknede, koca bir okyanustayım.
Bir başıma.
Nereden geldim nasıl geldim buraya hiç bilmiyorum.
Tek bildiğim şey az sonra fırtına kopacağı.
Kafamı kaldırıyorum gökyüzüne, bulutlar ağır.
Az sonra ok gibi saplanacak sırtıma yağmur taneleri, biliyorum.
Yalnız o olsa... İleriden bir dalga yaklaşıyor.
Karışacağım sanırım okyanusun rengine.
Ben hayatımda okyanus görmedim ki, dalga ile nasıl başa çıkılır bilmem.
Teknenin her iki yanını sıkıca tutuyorum cılız kollarımla, sürüklenip gideceğimi bile bile.
Evet, yaklaşıyor... Koca bir kalp çarpıntısı...
Dalga ile yağmurun birleştiği o anda derinlerde gözlerimi aralıyorum.
Masmavi derinliklerde...
Önce bir basınç oluşuyor kulaklarımda, sonra burnum sızlıyor, gözlerim yanıyor.
Hiçbir şey anlamıyorum.
Buraya nasıl geldim, neden yalnızım ve neden bir okyanusun derinliklerindeyim?
Bir hışımla çıkıyorum yüzeye, nefes nefeseyim.
Buz gibiyim.
Yağmur gözlerimi bile açtırmıyor.
Neredeyim? Neler oluyor?
Deli gibi çeviriyorum etrafımda kafamı. Eğer tekne su yüzeyindeyse ona ulaşabilirim.
Çok karanlık.
Ay, ışığını gizliyor sanki benden.
Deliriyorum.
Nasıl olur, ne yaparım?
Üzerime bakıyorum beyaz bir elbise...
Kimin bu elbise? Nasıl giydim, ne için giydim?
Yoruluyorum, kollarım ve bacaklarım artık çok güçsüz.
Gözlerimi kapatmak istiyorum. Zaten çok fazla su yuttum. Üşüyorum da. Kimse de yok beni kurtaracak.
Son kez etrafıma bakıyorum...
Üşüyorum.
Yağmur taneleri saplanıyor tenime. Ay ışığı çok uzak, buğulu.
Batıyorum sanırım. Gözlerimi kapatmalıyım. Bir önemi var mı...? Ya da neyse...
Saçlarım dans ediyor etrafımda. Ellerim...
Daha çok batıyorum. Sırtım yere değiyor...
.
.
.
Derin bir nefes alıyorum, gözlerimi açıyorum.
O da ne!
Gece uyurken perdeyi açık bırakmışım. Ay ışığı tam yüzüme vuruyor. Dışarısı fırtına.
Odamdayım...
Yorum Bırakın