Güneş yakıyor, hava çam ve deniz kokuyordu. Deniz hemen oracıkta...
Birkaç adım attıktan sonra eğilip ayakkabılarını çıkardı yazar. Toprağın sıcaklığı ve denizin serinliğini aynı anda hissetti ayaklarında.
Bu hisle beraber yüzüne bir gülümseme oturdu, çatık kaşları gevşedi. Başını gökyüzüne doğru kaldırdı, derin bir nefes aldı.
Şimdi her şey daha iyiydi. Özlemi az da olsa dinmiş, nefes alışverişi düzene girmişti. Fakat gözlerinde nedenini bilmediği bir telaş vardı...
Denizin uçsuz noktasına indirdi telaşlı bakışlarını. Denize vuran parıltıları izledi bir süre. Herkes susmalı, yalnızca doğa kendi diliyle konuşmalı, hafif esen rüzgar saçlarını tatlı tatlı savururken bunları geçirdi aklından.
Derken bir hışırtı yazarı bu düşüncelerden sıyırdı. Bir hışımla gözlerini -bakınca içinde kaybolduğu- denizden ayırıp sesin geldiği yöne doğru çevirdi. Telaşlı gözleri, bir çift yabancı ve telaşlı gözlere değdi. Denizin taşlara vuran sesine artık hızla çarpan iki kalp atışı da eklenmişti.
Yorum Bırakın