Otobüsteyim, dört yıl boyunca liseye git gel yaptığım gibi. Hep otogardan bi'bekleyenin, bi'alanın ne bileyim işte bi'bişey olanının olması hoşuma gider. Yataktan kalktığım gibi köşelerimdeydin. Pastanede, otobüste, otogarda, dergide... O kadar çok şeydesin ki iyi ki öylesin. Bi'gün arabada bişey anlatmıştı bi abim; "...hissederdin bazı şeyleri. Özellikle o'olduğunu ve bi'şekilde yine bir araya gelebileceğinizi." bilmiyordum bu anlatılanları. Öğrendim. Mesela kedilerle uyuduğun vakitler. Sanırım Einstein olsam zamanı durdurma aleti midir nedir, bulurdum o'an. Şehrin ıssız bankları, manzaralı pencereleri, en leziz kremalı makarnası bunların en iyisi bizde, hâlen. O yüzden bunun verdiği sevgiyle anı hatırladığını hatırlarmaktan ziyade direk anı hatırlıyorum. (hatamı görünce tebessüm edersin.) Senin kadar iyi yazamıyorum. Hep öfkeliyim kendime bu konuda. Aynı yolu yürüyoruz yüzüm sana dönük. Muhtemelen en güzeli dönük olduğu yanım olduğu içindir, yazdıklarımın kendimce iyi olmaması. Verdiğimiz söze kendimce birini eklemiştim. Sende sessizce kabullendin galiba. Diyor ya şarkıda "Bul beni, bul beni, buuul" ve ekliyor "Hepsini bulucam, bir bir. Yerine koyucam, bir bir." İnandığım şeylerden sadece iki cümlesi. Defansif dizayn şekli'