Seneca'nın anlayışı şu şekildedir: En büyük mutluluk erdemdir. Bu yüzden insan erdemli olmalıdır. Haz ve zenginlikse insanın erdemine terstir. O yüzden uzak durmak gerekir. 

Katılan var katılmayan var. Ben katılan taraftayım. Benliğimizi geçici hazlardan arındırdığımızda hem kendimize daha fazla zamanımız kalıyor, hem irade gücümüz artıyor hem de ideallerimiz yükseliyor. 

Şöyle de bir durum var daha dün dizide denk geldim; anlık zevkleri, rahatlamayı gerçek mutluluk sanan insanlar. Anlık mutlulukla gerçek mutluluk farklı şeylerdir. Aynı geçici hedeflerle asıl hedefin farklı olduğu gibi. Bunları birbirine karıştırmamak gerek. 

Bu Stoacılık görüşü bu arada. Hedonizm'ciler tam tersine hayatın sadece zevkten ibaret olduğunu söylerler. Siz hangi taraftasınız?

*

Yaşamın Kısalığı Üzerine olan kısımda ise aslında yaşamın kısa olmadığı ama bizim zamanı boşa harcadığımız üzerinde durmuştur. Burada şöyle bir alıntısı vardır: "Kısıtlı bir zamanımız yok, sadece çoğunu boşa harcıyoruz." Bunun üzerine hatta krallardan örnek vermiştir: "Eğer bir kralın hazinesi kötü birinin eline geçerse hemen biter ama idareli birinin eline geçerse gayet iyi düzenlenir." Yaşamı da buna benzetir. Yaşamımızı iyi değerlendirmeliyiz, onu kısaltan zaman değil biziz çünkü bu zamanı boş harcıyoruz.

"Sonsuza dek yaşayacak gibi yaşıyorsunuz, zayıflığınız aklınıza hiç gelmiyor, şimdiden ne çok zamanın geçip gittiğini göz önünde bulundurmuyorsunuz; bir şeye veya birine adadığınız bir gün son gününüz olabilecekken yaşamınızı tükenmez, dolu bir kaynaktan geliyormuş gibi harcıyorsunuz. Ölümlü olan her şeyden korkuyor, ölümsüz olan her şeyi arzuluyorsunuz. Birçok kişinin şöyle dediğini işiteceksin: "Elli yaşına gelince inzivaya çekileceğim, altmışıncı yaşım beni tüm yükümlülüklerimden azat edecek." Peki, daha da uzun yaşayacağının güvencesini nereden alıyorsun? Bunun planladığın gibi olmasına kim izin verecek? Yaşamının geri kalan kısmını kendine ayırman ve iyi bir zihin yaratmaya sadece hiçbir işin yapılamayacağı bir dönemini adamak seni utandırmıyor mu? Son verilmesi gerektiği zaman geldiğinde yaşama başlamak için artık çok geçtir! Tüm planları ellinci ve altmışıncı yaşlara kadar ertelemek ve az kişinin ulaştığı bir noktada yaşama bağlanmayı isteyerek ölümlülüğü unutmak ne büyük aptallık!"