Leyla yıllardır bitmek tükenmek bilmeyen bir yangının tam ortasında duruyor. Daha ne kadar katlanabilir diye test ediliyor sanki. Acı eşiği gittikçe düşüyor. Her geçen gün daha hassas, her geçen gün daha kırılgan, her geçen gün daha halsiz oluyor.

Kabulleniyor sık sık. Hiçbir şeyin hiçbir şekilde düzelmeyeceğini ve hayatının uçurumdan aşağı yuvarlanan bu ters akışının asla değişmeyeceğini kabulleniyor. Ara sıra umut eder gibi olup kafasını kaldırdığında ise etrafındaki insanlar hemen had bildiriyorlar ona. Senin neyine mutluluk, senin neyine başarı dercesine bir güzel sindiriyorlar. Tutunduğu ne varsa yerle bir etmekten hiç çekinmiyorlar. O yaşadığını kanıtlamak için uğraşırken onlar inatla yaşamadığına inandırmak istiyorlar Leyla’yı. Kendisiyle övünebileceği veya gurur duyabileceği şeyleri aşağılayarak itibarsızlaştırıyorlar. Hatta Leyla onların belirlediği kalıplara uymadığı için onu kaybolmuş bir insan olarak bile görüyorlar. Ama kimse onun senelerdir nelerle savaştığını bilmiyor.

İnsanlar onun yaşama sevincini nasıl kaybettiğini, güne başlamak için niye bir neden bulamadığını ve ayakta kalabilmek uğruna nelerle mücadele ettiğini görmüyorlar. Buna rağmen o kendini bir şeylerin düzeldiğine ikna etmeye çabalarken bile sürekli aşağı çekiyorlar Leyla’yı. Atlattığı kötü günleri hatırlamadan bol bol eleştirip öğüt veriyorlar. Psikolojisinin ne halde olduğunu bilmeden; şöyle yap, böyle yap, aslında doğrusu şu, bak en iyisi bu diyorlar. Leyla delirmediği için anlaşılmıyor galiba travmaları. Delirmek belirmektir oysa, delirse bilirlerdi değil mi?

Leyla merak ediyor mesela... Neden böyle oldu? Önünü arkasını, yukarısını aşağısını işin içine katmadan sadece merak ediyor: “NEDEN BÖYLE OLDU?” Leyla neden herkes gibi dümdüz bir insan olmayı beceremedi? Neden heveslerini toplumun o kaskatı normlarına göre revize edemedi? Neden etrafındaki herkesi tatmin edebilecek düzeyde bir hayat standardı yakalayamadı? Bütün bunları yapabilseydi eğer belki rahat bırakırlardı onu değil mi?

Bu haykırışlarla kendini milyonlarca kez sorgulayarak milyonlarca kez infaz etti Leyla. Senin yüzünden dedi, başına gelen her şeyin sebebi senin bu manasız güçsüzlüğün dedi. Ama hiç mi haklı bir tarafı yoktu bu kızın? Ne yani bunca keşmekeşin ortasında hiç mi bir şeyi doğru yapamamıştı? Yaşananların hepsi mi onun suçuydu? Sırtındaki bu kilolarca ağırlığın sebebi gerçekten sadece Leyla mı?

O pek çok badireyle karşılaşıp türlü türlü sınavlar verdi. Bazı yolları yana yana, bazı yolları da yaka yaka geçti. Küçücük omuzlarına ağır gelen birçok sorumluluk aldı, defalarca kez en sevdikleriyle sınandı. Çok korktu ama hiç pes etmedi. Her zaman ayağa kalkmasını da kaldırmasını da bildi. Ailesinin bütün yüklerini koşulsuz şartsız taşımayı kendisine görev edindi. Yeri geldi bulutlanan gözlerini kimse görmesin diye uyuma numarası yaptı, yeri geldi içi paramparça değilmiş gibi etrafa samimiyetsiz gülücükler saçtı. Dimdik ayakta durdu ama yine de yetemedi. 

Şimdi ise hiçbir şeye dokunamıyor, kötü giden hiçbir şeyi durduramıyor Leyla. Artık tükendiğini hissediyor. Sanki herkes tarafından kırılmayı hak ediyormuş ve ömrü boyunca nereye giderse gitsin bu hep böyle olacakmış gibi. Kimin kapısını çalsa geri çevrilecekmiş gibi. Hiç kimse onu bütün doğrularıyla ve yanlışlarıyla kabullenmek istemeyecek, herkes ondan çok kolay vazgeçecekmiş gibi. Leyla kimsenin kalbinde sağlam bir yer edinemiyor kendine. 

Bütün iyi şeyler sanki koşa koşa uzaklaşıyor ondan ve ne yazık ki Leyla devam eden süreç içerisinde bunun hep böyle olacağına inanıyor. “Yalnız kalacağım. Yalnızlığa alışacağım. Kimseden bir şey beklememem gerektiğini tekrar tekrar öğreneceğim.” diyor. Öğretecekler. Düşecek defalarca ve sık sık yaralanacak. Aradığını bulamadığı her an şaşıracak. Bazen de şaşırdığına şaşıracak. Yaşayacak, yaşlanacak ve daha fazlası... Sadece içinde büyüttüğü birkaç şey kalacak yanında; kalp kırıklıkları ve tutunmaya çalıştıkları. 

Çünkü kimsenin Leyla’yı kaybetme korkusu yok. 

 

 

 

 

 

Görsel Kaynak: IG / phantom.painting