Sessizce oturup izledi Tanrı tüm kıyameti . Evren artık paramparça oluyordu. Diğer gezegenlerde parçalara ayrılırken dünyadan insan çığlıkları gelmeye başladı. İnsanların çığlıkları karışıyordu ölüme. O an ölümün bu çığlıklar karşısında nutku tutulmuştu. Çünkü onu yaratan Tanrı'nın duygu bahşettiği yeni farkına varıyordu. O anda ölüm kendi ölümünün duygusuna varmıştı. Bir an ölüm ruhunun beti benzi atmıştı. İblis bile ölümün öldüğünü görmemişti. Çünkü o vaat edilen topraklarda Adem'in mezarında secde ederken ölmüştü. Sanki herşey bomboş halde bakınıyordu.
Vaat edilen toprakların üzerine kuruldu mahşer. Bedenler yeşerdi ot gibi mahşerde. Dertler mi ? Onlar amel tahtasında yazılacaktı. Her kavim kendi aralarında tartışma halindeydi. O an kulaklarıma fısıltılar geliyordu. Üzerimde ölümün üzerime giyindirdiği kefenden elbise vardı. O elbise artık bizlerin giydiği kıyafet olmuştu.
Yorum Bırakın