Twain burada insanların hiçbir bilgi ve düşünceye sahip olmadığını aslında her şeyi atalarından ve dışardan aldığını savunur. Burada akla “ilk insan nereden aldı?” sorusu gelir ama bunun da bir cevabı vardır: Tanrı. Tüm semavi dinlerde her şeyi Tanrı’nın Adem’e öğrettiği söylenmektedir. Adem öncesinde bilmiyordu, Tanrı’dan öğrendi. Adem’in oğulları Adem’den, biz de atalarımızın bilgilerinden. Gözlemledik, hayvanlardan öğrendik. Doğduk, çevreden öğrendik. Onlar da çevresinden öğrendi. Yani kimsenin bir fikri yoktu ve herkes aynı fikirdeydi çünkü dışarıdan gelen bilgi buydu. Bizim var olan (daha önce dışarıdan gelen) fikrimiz bile dışarıdaki başka bir şeyin etkisiyle değişiyordu. Ya okuduğumuz bir kitap ya gözlemlediğimiz bir olay ya da biriyle ettiğimiz sohbet ama hep bir “biri” vardı çünkü aslında biz yoktuk. Bu da doğduğumuz, büyüdüğümüz ve bulunduğumuz konumun önemini hatırlatıyordu çünkü biz çevremizdeki “başkaları”yla vardık yani aslında yoktuk. 

Twain insanın başkalarına iyilik yapmasının tek nedeninin kendi mutluluğu olduğunu savunur ki bu benim savunduğum bir görüştür. Daha sonrasında da insanın vicdanının da çevre tarafından oluştuğunu, çevreden bir tepki almadan vicdan oluşmayacağını söyler bu da Freud’un süperego kavramına çıkar.

Twain hayvanlarla insanların aynı akla sahip olduklarını, insanların kendi kibrinden dolayı hayvanlara akılsız dediklerini iddia eder. Hatta daha ileri gider ve insanların hayvanlar kadar olamayacağını, öğrendikleri bilgileri de hayvandan elde ettiklerini söyler ki insanlığın ilk başta öldürmeyi, gömmeyi hayvanlardan görüp uyguladığını baz alırsak pek de haksız sayılmaz. Burada dile de vurgu yapar. Hayvanlar da konuşur, bunu gözlemleyerek anlayabiliriz ama sadece biz ne dediklerini anlayamayız. Bilmediğimiz bir dilde insanların konuştuğunu hayal edelim o insanların ne dediğini anlamıyoruz diye onların konuşmadığını, bizim gibi değiller diye akılsız olduklarını iddia edebilir miyiz? 

Twain hiçbir şeyin maddi ve manevi olarak ayrılamayacağını çünkü her şeyin manevi olduğunu savunur. Para, ev, araba onun için maddi değildir; sadece manevi duygularımızın sembolleşmiş halidir -eşyaların bizdeki anlamına, anısına göre değerinin değiştiğini hesaba katarsak pek de haksız sayılmıyor sanki. 

 

Twain insan mizacının asla değişmeyeceğini tüm tepkilerimizin de buna göre şekillendiğini söylüyor. Bu arada insan bir makinedir. Yaratıcısı da Tanrı. Özgür irade diye de bir şey yoktur; özgür seçim vardır. İnsanların mizacına göre davranışları, doğru ve yanlışları farklılık gösterir.