Canım tarafından sıkılıyorum! Ruhum tarafından çekiliyorum, kederim tarafından yeniliyorum.
Başkenti belli olmayan bir uygarlığın yenik kralından bir farkım yok!

Aşırılığıma bencillik diyen şımarık kadınlar, örümcek ağlarına takılmış hamamböcekleri, esprisine gülünmeyen kargalar ve daha niceleri…

Bol küfürlü sevişmeler, kahkahasız eğlenceler, tahsilli cehaletler ve benzerleriyle daha ne kadar yürüyebilirim, Tanrım?
Veda etmeyi bilmeyen adamın “hoşça kal”dan da haberi olmaz. Bu yüzden gitmeyi de sevmez hiçbir yerden, çünkü zaten  hep; hiçbir yerdedir…

Tanımadığım çiçeklerin gölgesinde ikinci kez çene çalıyorum’a rağmen hâlâ buralara YABANCIYIM! Bilmediğim yerlerde bildiğim; bildiğim yerlerde de bilmediğim şeyleri sayıklamak gibi bir huyum da var.

Paçoz bir ruh hâli, yenilenebilir enerji kaynaklarından bîhaber bir kafa, uykusuzluktan bezmiş gözler ve saman aleviyle akraba sinir uçlarım. 
UYARILIYORUM! Hiç uyarılmamış ve uyarmamış gibi uyanırcasına…

Büyük sona henüz erişmedik, bu geçici bir veda!