Aşamıyorum.

Üstesinden gelmek için neler mi yapmadım? Yabancı bir ülkenin askeri olmayı denedim, sisli gecelerde gözümü kapatıp bisikletimi sürdüm, deniz kenarında yalnız başıma oturdum, başka kadınlarla görüştüm, yaşadığım ülkeyi değiştirdim. 

Günlerce, aylarca, yıllarca uyumadan önce aynı şeyi düşündüm. Kafamı yastığa koyunca aynı resmi defalarca istemeden hayal ettim. Artık duvarımın rengi benim düşüncelerimdi. Her yerde düşündüğüm şeyi görüyorum. Aslında olmayan bir gerçekliği. 

Yüzleştim.

Karşımda aynı kişi yoktu.

Bana yine ayrılmadan hemen önce son kez "Seni çok seviyorum biliyorsun, değil mi?" dedi. Neden yalan söylediğini asla bilemesem de yalan söylediğini biliyordum. Ama yine de duymak çok güzeldi. 

Eskiden çok beylik laflar ederdim. Bildiğim bütün doğruların, bütün genellemelerin yanlış olduğunu öğrendim.

Yazamıyorum. 

Yazmanın iyi geldiğini söylemişlerdi. Hiç uyumadığım gecelerde ben bunları düşünmemiş miydim? Bir insanın düşünebileceği her şeyi düşündüm. Ama neden yazamıyorum o zaman? Cümlelerim kör düğüm oluyor.