Kendimi bir anda sırtımda bir çanta, üzerimde ise bir iki tane lime lime olmuş bez parçasıyla koşarken buldum. Ne zamandır koşuyorum bilmiyorum. Nerden geldiğimi ve nereye doğru gittiğimi de. İçimde sanki bir şeylerden kaçtığıma dair bir his var. Lakin arkama bakmaya hiç cesaretim yok. Bakarsam birini mi görürüm, bir yaratık mı, yoksa daha kötüsü önümdeki gibi uçsuz bucaksız bir çöl mü? Etrafımda göz alabildiğine kum tepeleri var. Nereye doğru gideceğimi bilmiyorum, sadece koşuyorum. 

Ağzım kurudu. Koşmaktan çok yoruldum. Sanki yıllardır koşuyor gibiyim. Ne zaman karşıma biri çıkacak? Bir insan değil bir ağaca da razıyım. Dinlenebileceğim herhangi bir gölge yok. Çok susadım. Çantamda ne var diye bakıyorum ve içinde bir su şişesi görüyorum. Ama ben bunu içersem ilerde ne yapacağım? Şimdilik bu suyu içmemeye karar veriyorum.  Buralara en son ne zaman yağmur yağdığını merak ediyorum. Belki de hiç yağmadı.  

Kum taneleri sert rüzgarla yüzüme çarpıyor, yüzüm ve bedenim kesiklerle dolu. Kirpiklerim arası kum taneleriyle dolu. Yönümü değiştirsem de nereye doğru dönsem rüzgar oradan esiyor. Nefes almak bile çok zor çünkü sürekli kum yutuyorum. Yutkunurken boğazımdan ucu bükülmüş bir çatal geçiyor gibi canım yanıyor. Yoksa bu yerde ölüp gidecek miyim? Ben de milyarlarca kum tanesinden biri mi olacağım? Yoksa bu tanelerin her biri de önceden benim gibi bir insan mıydı?

Bir dakika.... Ben burayı bir yerden hatırlıyorum.

Boğazımı kesen kuru rüzgar da tanıdık, tenimi yakıp kül eden güneş de. Bin yıl geçse de kokundan tanırım, kaçamazsın. Eskiden nehirlerin aktığı yemyeşil bir ovaydı. Rüzgar tenimde yavaşça gezinirken etrafta koşuşturan kedileri izlerdim. Sesinde uyumayı sevdiğim için yağmur sadece ben uyurken yağardı. Burayı çok iyi tanıyorum.

Korkak... Beni kalbinden atmaya bile cesaretin yok.

Biliyorum artık buralarda istenmiyorum. Tamam o zaman, bana bir çıkış yolu göster. Bırak beni. Senin vefadan yoksun kalbin artık bana bir çöl. Kendi yalnızlığını bana yükleme.

Çantamdaki şişenin kapağını açıp bütün suyu yere döküyorum. Kim bilir, belki orada bir çiçek açar.