‘’Yaş 35 yolun yarısı eder. Dante gibi ortasındayız ömrün.’’ deyip 46 yaşında hayata veda eden bir ölüm şairi.. Cahit Sıtkı yaşamı boyunca ölüm kaygısı taşımış ve bu karamsar ruhu şiirlerine de yansıtmıştır. Fakat ölümden çok korktuğundan olsa gerek, bir yanı yaşama sıkı sıkı tutunmak istemiş, etrafında akıp giden güzelliklerden, aşktan bahsetmekten kendini alıkoyamamıştır. Şair yaşamı boyunca ölüm ile yaşam arasında gidip gelen ince bir çizgide yürümüştür.

Satırlarına aşkı dolu dolu işlediği ‘’Desem ki’’ şiirinde ölüm teması ya da karamsarlıktan ziyade sevgiliye olan aşkını tasvir etmiş ve bana kalırsa muhteşem bir yapıt ortaya koymuştur. Şiiri okur okumaz, sevgiliden esen, ılık nisan rüzgârını hissetmemek mümkün değil. Burada çoğu aşk şiirinde karşılaştığımız aşkın acı verici, ızdırap dolu tarafını değil de daha sakin, ruhu besleyen ve sevginin büsbütün güzelliğini gösteren yönünü görürüz. Böylesine karamsar ve iç dünyası huzursuz olan bir şair nasıl olur da aşkını böyle dingin dile getirebilir? Bir aşk, bir sevgili nasıl bu kadar güzel anlatılabilir? Şiirin son kısmında ölümle yine karşılaşırız fakat korkunç bir son değildir bu. Aksine kendi yaşamı son bulsa da güzelliği devam eden sevgilinin aşkını, diğer dünyada da sürdürme arzusudur.

DESEM Kİ

Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini.
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını.
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi fark edemezsen
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini.
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür,
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.