"Yıllarca bu hayatın böyle sürmeyeceği hakkında konuştuk, hayaller kurduk. İyi giden şeylere sevinip anın tadını bile çıkaramadık biliyorsun hep bir korkuyla savaşmak zorunda kaldık. dık mı? kurtulduk mu sanki hala bunu en derinlerimizde yaşadığımızı sen de biliyorsun. Bu karanlık öyle güçlü ki kaçmak istedikçe daha çok içine çekiyor. Güzel olan her şeye karşı umudum tükeniyor. Biliyor musun artık işin esprisinde değilim ya da sadece sevdiğim insanların dikkatini çekip dertleşmek değil niyetim. Ben artık bu karanlıktan kurtulmak istiyorum. Yoruldum. Beni var eden şeyin bir karanlık olmasından yoruldum. Yaklaşan herkesi bu çukura çekmekten yoruldum. Farkındasın değil mi? Biliyorsun için için ağlarken gerçekten hissediyorsun çaresizliğimi. Bir kapı aralayabilecek miyim peki? Dinlediğim bir seminerde anlatıcı ''istediğiniz şeyi kendinizden o kadar çok uzak görüyorsunuz ki onun var olmasını siz engelliyorsunuz" demişti. Biliyorsun daha önce konfor alanı muhabbetini çok kez yaptım. Bilincimiz konfor alanından çıkmak istemediği için aslında yapmayı hayal ettiğimiz pek çok şeyin önüne engeller koyuyormuş. Buna başta inanmayı o kadar çok istedim ki.. Bir ilkokul çocuğunun okuldaki tiyatro gösterisine koşarak gittiği andaki gibi heyecanlandı yüreğim. Ömrüm boyunca kurtulmak istediklerimden konfor alanımdan çıkamayacağım için mi kurtulamamışım? Buna inanmıştım. O ilkokul çocuğunun hissettiği saf, umut dolu, çıkarsız duygularla evet. inanmıştım. Sonra anlatıcı geldi aklıma.. Aptal sen bu karanlığın kendisisin. Seni kendinden nasıl kurtarıcaksın? Tabiki ömür boyu taşıyacaksın bu yükü sırtında. Tabiki debelendikçe içine gireceksin karanlığın. Seninle var oldu bu karanlık seninle de gidecek bu diyardan. Heybene eklediğin her şeyi istesen de istemesen de karartacak, hayatına aldığın herkesi bu çukura sürükleyeceksin. Peri masalı değil senin hayatın. Karanlıktasın.
11
İçerik25
Takipçi26
Takip4,556
Okunma
Yorum Bırakın