Bu gün dayım vefat etti. Dayılığı tam manasıyla yaşatmasada onun kaybı dengemi sarstı. Sanki kalk ayağ hayatını yaşa bak şu üç günlük dünya der gibi öldü. Gerçekten yaşamıyorum gibi geliyor. Özellikle hiç bişeyi yaşamıyormuş gibi gelmek insana çok acı veriyor. Kendi belim bir noktaya bağlayışım bazen acı veriyor ümitlendiriyor ama ona da değmez. Bir moral için de olsa sessiz kalandan ne vefaa umulur ne ümit. Ahmaklık oysa ki dualarımın ana konusu olması da. Allah kimsenin başına vermesin. Ölümden sonra ki en kötü şeyi de söyledim. Benden bu kadar. Sözün bittiği yerdeyim.