Bir duyguyu bu kadar net bir fiziksel acı olarak nasıl hisseder insan? Parmak uçlarına kadar nasıl sızlar vücudu? Ne kadar zor bu ayrılık. Her zaman böyle midir? Her ayrılık bu kadar yakar mı insanın canını? Evinden ayrılmak, dostlarından uzaklaşmak, insanlarla vedalaşmak, alışık olduğumuz şeylerden birer birer kopmak... Bu kadar can yakması normal midir? 

Peki... bunun yanında ne kadar can yakacağını bildiğin için ayrılamamak normal midir?

Kendimi tanıyamıyorum artık. Her şey canımı yakmaya başladı ama ben hala her şeyimi ona vermeye devam ediyorum. Gidemiyorum ama kalmış da değilim. Ne yaşadığımı artık idrak edemiyorum. Saf acı hissediyorum sadece. Dokunamıyorum ona. Tenine gözlerine hislerine... Şiirlerimi okumuyor artık. Eskisi gibi bakmıyor gözlerime. Sessizce mırıldandığım şarkılarımı duymuyor artık. O kadar çok kendimden veriyorum ki ona, bende ben diye bir şey kalmadı artık. Yine de vazgeçmiyorum belki anlar ne hissettiğimi, ne kadar çabaladığımı da elimi tutar diye, nafile. hayal kırıklıklarından başka hiç bir şey kalmıyor elimde. Sevgisini, şefkatini esirgiyor artık benden, yalnız hissediyorum. Tek başıma koca bir savaşta gibiyim. Savaşın tarafları o ve ben fakat kötü yanı, o ne kadar tehlikeli olduğunun farkında bile olmadan saldırıyor, bense onun müttefiği olmak istiyorum sadece, bilmiyor. Çırpındıkça dibe çekiliyorum.

 Görmüyor beni..duymuyor sessiz çığlıklarımı.. hissetmiyor korkularımı.. 

Söylemek de istiyorum aslında konuşmak, ama anlamıyor. Çekiniyorum kırılır, üzülür diye korkuyorum. Bir iki kelime ediyorum, belki anlar yavaş yavaş tükendiğimi ellerimi tutar diye, ruhu bile duymuyor. Perde var sanki gözlerinin önünde. Ben ise, yavaş yavaş benliğimden kopup kaybolmaya başladım. Ve en üzücü yanı da, ben tamamen bitene kadar ne o fark edecek, ne de ben ondan vazgeçip kendimi kurtarmak için bir adım atacağım. Peki ben pes ettiğimde değerimi bilecek mi? Her şeyi göze aldım ve bekliyorum. Ama tek korkum, ya bilmezse?