Son zamanlarda deniz gibi her şey.
Güneş doğarken sakin, sessiz ve endişesiz.
Gün ortasında kalabalık. Hislerini bastırıyor sanki.
Akşam olduğunda ise karanlık, dalgalı ve tahmin edilemez. Tutamıyor gibi kendini.
Belki de deniz gibi olan her şey değil de, benimdir.
Doğadaki her şeyde kendimden bir yansıma gördüğüm için belki de bu kırgınlık.
Sürekli bana kendimi, prangam olan beynimi anımsatıyorlar.
Ben kendimden kaçmaya, kurtulmaya çalıştıkça bunu başaramayacağımı hatırlatmak için hep etrafımdalar sanki.
Eğer bir gün değişirse hislerim, dinerse içimdeki yangınlar,
Acaba deniz de bütün gün durgunlaşır mı, Yoksa bana dalgalarıyla geçmişi hatırlatmaya devam mı eder?
Yorum Bırakın