Yaz gelmişti artık. Hafif serin yaz akşamlarında hepimiz sadece ölümümüzü bekler olmuştuk. Paramparçaydı dünya biz ise dağılmıştık. Çaresizce kurtarılmayı bekler, kurtulmak için adım atamaz olmuştuk. Bizi ayaklarımızdan tutan bu büyük güç neydi tam emin değildik. Her şeyle hoyratça güldükten sonra eve gelince üzerimize sinsi bir yalnızlık çöker olmuştu. 

Dünya paramparçaydı. Parçalanmamış kısımlara tutunamazdık çünkü hepimiz biliyorduk ki o kısımlarda büyük felaketler kopacaktı. Biz sadece bekliyorduk. İyi de tam olarak neyi? Aptal umudunu taşıyorduk taşımasına da o umut bizi harekete geçirecek kadar kuvvetli olamadı. Kuvvetimizi elimizden aldılar. Bizi bıraktıkları tek şey nefret oldu. Birlik olamazdık çünkü içimizde birbirimize duyduğumuz inanılmaz tiksintiyle tek zararımız yine kendimize olurdu. İnceldiğimiz yerden kopamazdık da, dağılacak kadar bile kuvvet bırakmamışlardı.