İzi kalmış bir düşünceyi öylesine atamadım ruhumdan . Bilirsin , bazı şeyleri kovalamayı bıraksan da , onlar seni bir şekilde bulurlar . Bazen karanlıkta , bazen ışıkta , bazen ise hiç hesapta olmadıklarında . Bu düşünceyle kalemimi kavradım bir kez daha . Diyeceklerimi anlatmanın en güzel yolu , dudaklarımı birbirlerine mühürleyip , sessizce kağıda yanaşmak benim için . Senelerimi bu şekilde yaşadım . Susulması gereken yerlerde dolup taşan ruhum için  huzur , her daim bir kağıda temas ederek bulunmuştur tarafımca . Satırların arasında gezinmek , zamanı gelmemiş bir mevsime hazırlık gibidir . Özlersin , onun ruhunu tatmak istersin , kelimelerinle ona karışmak ve bir parçası olabilmek . Dalların arasında birikmiş umutlara benzer , çiçek açsınlar diye satırlarını , duygularınla beslersin . Onlar da seni güzellikleriyle ve baharın göğsündeki rengarenk manzaralarıyla şereflendirirler . Duygularının tadını alan satır nemlenir adeta . Bu bir zevktir karşılıklı . Sen ona ruhunu dürüstçe sunarsın , o sana somut varlığını . Bir aşkın tanımı değil midir zaten ruh ile bedenin kaynaşması ? Bir şey anlatmak istediğimde aklım ve kalbim sevişir . Bazen kavga dolu ve gürültülü bir hiddet yansıması , bazen usulca öpülmüş ufak noktalar . Bilirsin işte aşkta biraz böyledir . Her şeyin tadını ve tuzunu veren duygular karmaşası . Ondan uzak durmak ayrı bir hastalıktır ve onu arzulamak tüm varlığınla bir başkası . Ne onsuz durabildiğin ne de onunla dolup taşabildiğin bu garip duygu köpürür içinde . Rüzgarlar esince üşümek ve bir yandan da sonunda onlara kavuşabilmek benzeri bir his işte . Varlığında bir cekete sarılma arzusu duyarsın , yokluğunda ise her köşede onu ararsın . Garip mahalle arası tünellerine kadar dalar durursun . İşte bu yüzden uzak kalamadım yine . Ne zaman derinlerimde donmuş bir duygum olsa , onu aleve verecek bir satır ararım . İnsan kendine anlatamadığında izahsız , dışa vuramadığında mizahsız kalıyor maalesef . Bir nevi içsel ayna tutmak bence satıra maya çalmak . Ya tutarsa dediğimiz garip hikayelerden . Yapmasam olmaz huyumdur gariplikler . Kendime tuhaf gözlerle bakmadığımda bir hayli kaçar huzurum . Sıradanlaşırsa gözlerimin kahvesi ve dumanı dağılırsa bir hayli burkulur içim . O yüzden buluşuruz satırlarla . Küssek bile , heveslerimiz sönse bile bir limandır bilirim . Yolculuk daimidir . Direnç değişir , ton değişir , adımlar büyür ve küçülür , gemiler batar hatta . Ama yolculuk hep devam eder .  O yüzden böyleyim işte . Kaçtığım şeylere sığınır , sığındığım şeylerden kaçarım kimi zaman . Akrep ve Yelkovan gibi . Hep bir arada ancak başka duraklarda . Arada denk gelişler ve uzak kalıp özlemeler . Böyleyimdir . Varlığım bana bile dert çoğu zaman , bana bile yer yer komik . Ama bir şeyler anlatacağım zaman aşığımdır benliğime . Çünkü gözlerim ve ruhum sızar içinize . Akışkan bir hal alır somut varlığım . Katı bakışım düşer . O zaman çok daha karmaşanın içindeyken , çok daha anlaşılır olabilirim . Garip bir boşluğa dökülmüş tane tane harfler arasında çok daha canlı çok daha pislik bir şeyim çünkü . Seviyorum da böyle olmayı . Herkesin kendisine has olanı yansıtışında mistik bir payı vardır . Benimkinin bu olduğunu düşünüyorum . Parmak uçlarıma birikmiş güzellikler ve zifir kuytular var . Balondan hangi hayvanı yapacağı belli olmayan bir soytarı gibiyim . Belki de bu benim uzlaşım . Bu benim varoluşum ve doğam . O yüzden kucakladım yine . Bir daha reddetmek adına belki . Belki de her şeyden kaçıp sığınmak adına bilemem . Ama bir şeyleri dindirdiğini biliyorum bu satırların . Bir hayli de coşturduğunu dilediğimde . Ben bir satır soytarısıyım . Hayatımın tüm sahnesini ufak oyunlara ve tuhaf noktalara bölmüş , değişik virgüllerde bekleyen bir şakacı . Şimdilik bu kadar . Tekrar buluşuruz mutlaka :)