Biz mi…

Yaşıyoruz işte…

Hepimizi alçaltan bu dünyayı 

Sevmeyi öğrendik sonunda

İyi insan olduğumuz zamanlardan 

Sessiz bir yara derinimizde

Zorbamızın merhametinden

Bir gelecek umudu

Bir utanma duygusu

Konuştukça kalbimizde soğuyan

Ruhumuzda taşa dönmüş 

Bir ana rahmi yalnızlığı 

Her sözümüzde bir ölüm ıslığı

Saçaklı bir korku

Ne rüyalarımızda başka bir hayat

Ne evlerimizde bir sevgi hatırası

Ne yıldızların şarkısı başımızın üstünde…

Ölüm ne ki!

Yaşıyoruz.