Dayanmak için oradan harcaya harcaya tükeniyor iç dünyan. Bataklık öyle yayılıyor ki. Ayağını kurtaramıyorsun, madem battım bir kere diyorsun e devam edeyim batsın paçam hatta yüzüm gözüm. Bir nefes boşluğun da ağzımdan çamur çıkıyor. Batıyorum ama güneşin parlaklığı gözümü alıyor yaşamayı kıskanıyorum. Denizin köpüğü içimi coşturuyor batarken düşlüyorum. İstiyor muyum? Evet. Yaşayacak mısın o zaman diyor üzerimden geçen kuş. Düşüneceğim diyorum. Ama biliyorum işte. Bu bir döngü. Bu bir batış. Bu bir bunalma. Hepsini bir camın arkasında yaşıyorum. Ve camı fark etmek göz pınarlarımı kurutuyor. Yaşamayı seviyorum. Ve hayır manayı aramaktan bıkmayacağım.