Fikriye'nin, Mustafa Kemal için yazdığı ifade edilen şiir:

“Benim Gözümün Nuru!

Gönlümün Efendisi!

Gecemin Işığı Efendim!

 

Ciğer parem kanıyor, sanma ki dil yâresinden,

Aylardır öksüzüm, Fikriye derken can veren sesinden,

Döktüm payına ne kaldıysa geriye, bi-çare Fikriye’den,

Gel kurtar demeye kalmadı mecal, çektiğim bu çileden.

 

Çok mu gördün kuluna, bir namey-i nesretmey-i,

İsterdi kırık gönül, bir fırçayla seni resmetmey-i,

Tek dileğimdir hayata veda ederken, seni bir nebze görmeyi,

Nasip eder mi Tanrı bilinmez, kollarında ölmeyi.

 

Eylemem feryat, şekvacı ise hiç değilim,

Gidince esbab-ı hakikiye bilesin ki gene seninim,

Cennet de olsa yerim, her gece duanı beklerim,

Şems-abad olsada yattığım yer, payına yüz sürmeyi rüchan eylerim.

 

Gel bir katre ümmid ver, gitmeden harabe-zare,

Görenler sanır ki hastayım, değil, kulun divane,

Çeşm-i mahmurum bitti, kan kusuyor biğane.

Sevdi gönül neylesin, açık gidecek çeşm-i yar ne çare.”[1]



[1] Eriş Ülger, Fikriye, Bilgi Yayınevi, 2015, s.111'den aktaran; İpek Çalışlar, Mustafa Kemal Atatürk Mücadelesi ve Özel Hayatı (1881-1927), 2018, s. 440.