İZİNDE

"Hey dünya! Yeryüzü! Sarsıl, yarıl, çök,
Neysen bugün göster: Delin, boşan, gök!
Kendini yere çal, parçalan tarih!
Ey Timur, Attilâ, Yıldırım, Fatih;
Alpaslan, İskender, Cengiz, Napolyon!
Ey evvelce ölen yüzlerce milyon!
Kâfi değil gökten muhayyel tavaf:
Kalkın mezarlardan, toplanın saf saf;
Doğrulun: Gelen bir eşsiz kahraman,
Doğrulun: Geliyor en büyük insan!

 

O baş burcumuzdu, biz tek hisardık;
Onunla kurtulduk, onunla vardık;
Onunla yaşadık, güldük onunla,
Bütün ışıkları götürdü gurup.
Ve birden hepimiz tek adam olup
Tutabilmek için onun yerini
Bir anda dirildik on yedi milyon.
Ha Atatürk, ha Türk: Yoktur ona son.

 

Kaç yıldır Türkçe’ydi Tanrı’nın dili;
İnsana ne ilâh ne de sevgili
Ne de ana-baba aratıyordu:
He an yaratıyor, yaratıyordu.
Birlikte gönüller ona imanda,
O ateş yanardı her damla kanda,
Yolumuzda öncü, ışık, hızdı o,
Elimizden tutan babamızdı o,
Ana şefkatiyle seven ilk erdi,
Damarlarda kandı, gözlerde ferdi,
Tekti, hepimizdi, bizdendi, bizdi,
O bizim başımızdı her şeyimizdi…

 

Ecel, alçak ecel; ne yüzle kıydı
Fâni olmasaydı, o da Tanrıydı:
Gerçi et-kemikti onun da dışı
Ama semalara denkti bakışı,
Saçları alevdi, ruhu alevdi,
Bütün dünya onu tanıyıp sevdi.
Dünya baştan başa ona hayrandı;
O eşi bir daha gelmez insandı,
On bin yıldan beri aranan sancak..
Ağlar bir babanın ardından, ancak
Bir-iki çocuğu nihayet beş-on;
Biz şimdi öksüzüz on yedi milyon,
Kadın-erkek, yaşlı-genç, çoluk-çocuk,
Her göz kan içinde, her beniz uçuk;
Hıçkırık boradır, seldir gözyaşı;
Bugün yere eğik her Türk’ün başı…

 

O gitti, Türklük var, Türklük; Türklük var!
Ruhumuzda inan, gözümüzde yaş,
Acıda tek kalbiz, ödevde tek baş;
Milyonlarca adım, tek hedef, tek iz;
Onun davasının iradesiyiz."


Behçet Kemal Çağlar [1]


[1] Ulus, 12.11.1938.