Yalnızlıktan öldüğümü düşündüğüm bir gecede yazıyorum 

Yazabiliyorum sandıklarımı.

Başka çarem yok,

Tek dostum kalemim biliyorum.

Acılarımı dökemiyorum.

Üzüntüden geberiyorum.

Çoktan öldüm mü? 

bilmiyorum?

Bildiğim bazı şeyler var benim de 

Kendim gibi.

Ama anne aynadakini tanımıyorum.

Yolum neresi bulamıyorum

Her gün bir yeni, 

Bir başka çizgi görüyorum. 

affedersiniz, sadece aklımı kaybediyorum.

Bu bir delinin hatıra defteri 

Meyus ruhumla işliyoruz her dizeyi.

Bana ölüler konuşamaz dendi

Ben de yazmayı öğrendim.

Sancıları işlemeyi 

Vedaları ve susmayı

Acı sirayeti susturmayı

Her gelen kalır mı sandın? 

Her giden kadar kaldı gelen de.

Ama bu yeis gitmedi kaldı bedende. 

Bu da bir kalemin son çığlığı belki,

Hüzünle yoğrulmuş bir yalnızlık şekli.