Yaş aldıkça farkındalık algımızın dönüştüğünü fark ederiz. Yaşam görüşümüz zamanı kavrama şeklimizle, bilinç akışımızda belirlenen nedenler ve nasıllara yanıtımız daimi olarak sekteye uğramadan devinir. Zamansal varlığımız, bazı günler kendimizi sonsuz çilekeş ilan ettiğimiz günlere meydan okur. Sonsuz kavramı burada sorunludur, zamansal olan bizlerin yaşamın sonluluğu karşısında karamsar duran yanına işaret eder. Aslında yakından bakıldığında bu hiç de böyle değildir.

"Meşgülsün, yaşam ise acele ediyor, istesen de istemesen de, vakit ayırman gereken ölüm eninde sonunda varacak." -Seneca

Ölümü hatırlamak demek, yaşamı değersiz kılar mı? Aksine, yaşama değer katan şey sonlu olmasıdır. Yaş almak da, yaşamla iç içedir. Yaşam kelimesi köken olarak yaştan gelir. Yaş aldıkça yaşamdaki kabiliyetimiz artar. Fakat yaş kelimesinin altını çizmek gerekir. Yaş almak, var olmak demek değildir.

"Birisinin beyaz saçlarına ve kırışıklıklarına bakıp uzun yaşadığını düşünmenin alemi yok, o uzun yaşamadı sadece uzun süre var oldu." -Seneca

İnsanlar uzun var olmanın peşindedirler oysa kimse iyi yaşamaktan söz etmez. İyi yaşamanın koşulu ölüme doğru yaşadığımızın bilinciyle yaşamı anlama ve anlam katma serüvenidir. Burada zamansallıkla değişen algılarımız, hayatta kendimize hata payı bırakarak gerçekleşir.

"İnsanların çoğu yaşanmamış bir hayatla ölüyor." -Rainer Maria Rilke

Bu noktada kendimi doğum günlerinin anlamını düşünürken bulurum. Yaş alırken ölüme bir adım daha yaklaşmayı kutlarız fakat beyaz saçlarımıza da hep yabancı bakarız. O gün geldiğinde, o yaşta hissetmeyiz. O yaşa dek biriktirdiklerimizi hissederiz. Belki de bu yüzden içimizdeki çocuk hiç büyümez. Çünkü biz onunla büyürüz.

Ben kendi yaşımdan aynadaki beyaz saçlarıma daha merhametli olmayı diliyorum.