Kimin Dişleri Yoktur: Bebeklerin

 

 

Çok eski hanlarda dükkanlar kapanır gibi ağırlaşıyor göz kapaklarım 

Dişlerim dökülüyor akşam üstü rüyalarda

Çıkardığım her sese bir anlam veriyorlar ama

çıkardığım her sesin

çıkardığım her sesin bir anlamı olmadığı şuuruyla konuşuyorum onlarla

'Su' desem baba diyecekler mesela

şeker yedirecekler 'meydanlar neresi' desem 

Hep bir gülümseme yüzlerde

 

Korkuyorum ‘kimim ben’ demeye, çünkü 

telaşla sokacaklar suretlerini tüm aynalara

Yaradan gücenecek, toprak yarılacak

Gülmüş tüm hayvanlar yeniden üzülecek

‘Nerde’ diyecekler daima ‘daimi mutluluk?’

‘Küçük ihtiraslar peşinde büyük yıkımlar’, diyeceğim

 

Bir kağıda imza atıp her gün

uzaklaşıyorum sevinçle dünyadan

 

Su altı şehirlerinde unutulmuş gece yarıları

yemeği sakinliğiyim gözlerimi kapayınca

Açmıyorum; felaketim oluyor çünki açınca

Şehirler çıkıyor sözgelimi altından şehirlerin

ağıtlar çıkıyor

gözden kaçmış ümitler 

ve omuz omuza söylenmemiş marşlar

 

Dikkatimi vermek zorundayım

her gün tuhaf olaylar dünyada 

yeni doğanlara göstermeliyim inceliği 

sözgelimi saksıda bir yaban çiçeğine

Uzatılan bir tuzlukla dağılıyor ancak

çünkü kötücül kurgular 

Şu marmelat, şu bıçak, şu da ekmek

‘Ekmek arası yapayım yer misin’ diye sesleniyorum bazen

şu ağız donduran yaz gününde

kendimden ötekine 

Dikkatimi vermek zorundayım 

dikkatimi artık kendimden başkasına

verebilmeliyim

‘reyhanlı soğuk çay yanına bir de’

 

Çünkü dünya dönüyor bizi

Çünkü ayakkaplarım yırtık, dilim paslı 

dönmediğim evlerin anahtarları kayıp

Dişlerim dökülüyor rüyamda avcuma

Büyülüyorum panayırda çıldırmış kaplanları

Simsiyah elmaslar topluyor bulutlar yeryüzüne

Bunu herkese söylemeliyim 

Bir vahiy gibi inmeliyim kul hakkına 

İnsan olmayı umarken haylaz melekler

Ürkmeyeceğim diyorum ak güllerin çabukluğundan

Çünkü aşk için teslimiyet 

dinginlik için konuşmak gerek

Birer rahmet okuyorum çıkardığım

her sesin boşunalığına