Rahatsız edici, gerçek olamayacak kadar korkunç ama aynı zamanda gerçek olabilecek kadar ürkütücü…

Distopya. Hayvanlar artık besin kaynağı olmaktan çıkarsa ne olur? İnsanlar et yemekten vaz mı geçer? Yoksa yerine başka bir besin kaynağı mı bulur? Sanırım vazgeçecek insan sayısı oldukça az. Leziz Kadavralar, bu sorulara cevap arıyor ve etten vazgeçemeyen insanların bulduğu bir çözümü anlatıyor. Peki, buldukları çözüm neydi? Hayvanlar yerine insan yetiştirmek.

Bu dünyada yasaklanan ve yerine yenileri kullanılan kelimeler var. Örneğin, “özel et” insan eti için kullanılan yeni bir isim. “Yamyamlık” ise yasaklı bir kelime. Bunlar, insanların yaptıklarını aklamak ve görmezden gelmek için kullandıkları birkaç kelime oyunundan ibaret.

Marcos, bir et işleme tesisinde çalışıyor. Bu işten nefret ediyor ama çalışmaya devam ediyor. Hatta bu iş, kendisinden nefret etmesine neden oluyor. Peki, neden yapmaya devam ediyor? Çünkü yapmayı bildiği tek iş bu. Vicdan ve empatinin söz edilmediği bir yerde, Marcos’un hissettiği ve düşündüğü şeyler onun için bir işkenceye dönüşüyor.

Eskiden bildikleri dünyada insanlar ve hayvanlar vardı. Ve insanların kurbanları hayvanlardı. Yeni dünyalarında ise resimden hayvanlar çıkmıştı. Artık av da avcı da insandı. İnsan, hayvan yerine geçen başka bir insan olmuştu. İnsanlar hayvan yerine insan yiyordu.

Bence empati, insanın insan olmasındaki en büyük gücü. Ancak, ne yazık ki buna sahip olmayan insanlar her zaman vardı ve var olacak. Olan ve olacak tüm kötü şeylerin de empati yoksunluğundan kaynaklandığını söylemek abartı olamaz.

İnsanların, belki de dünyadaki en korkunç şey olarak nitelendirilebilecek bir duruma bile nasıl yavaş yavaş alışabileceğini, nasıl duyarsızlaşabileceğini Leziz Kadavralar tokat gibi yüzümüze çarpıyor. Görmediği, duymadığı sürece ve anlaşılmaması için küçük oyunlar yapıldığı sürece insan, insanlığın ölümüne bile alışıyor…