merhaba. 

uzun zaman oldu, değil mi? biraz vefasızlık ediyor ve kişisel yazılarımı sadece kötüyken yazıyorum. pozitif şeylerden de bahsetmem gerekiyor. bir sonraki kendime dair yazımın inşallah o yönde olmasını temenni ediyorum. siz nasılsınız sevgili okurlarım? umarım her şey yolunda gidiyordur. ağlamadan ve kelimeleri ağdalandırmadan içimdeki acıdan bahsetmek isterim. 

çocukluğumdan beri değişmeyen bir kişinin hayali, zihnimde süzülür durur. beni bu zamana kadar koruyan kimse olmadı sevgili okurlarım, ben de kendimi korumayı hiç öğrenmedim. zihnimde büyük bir zırh kuşanmış, göğsü pek kabarık ve simsiyah bir atı olan şövalye gezinip duruyor. ne zaman çok üzülsem gözlerimi kapatırım ve başıma gelenlerden bahsederim bu kahramana. son zamanlarda o da beni korumaz oldu. kendimi hepten kimsesiz hissediyorum. 

bu gece cidden fiziki anlamda acı çektiğim bir gerçek ile yüzleştim. şövalyem de gelmediği için, beni bu gece siz kurtarır mısınız?

öğrendim ki, kimse için kendimizden vermememiz gerekiyormuş. kimse için değişmememiz lazımmış. neşemizi nasıl yansıttığımızı, öfkemizi nasıl gösterdiğimizi veya üzüntü esnasında ne yaptığımızı tamamen biz belirlemeliymişiz. bir insan sizi istemiyorsa tüy tanesi kadar bir hâlinizi bile bahane edebilirmiş. kimse için sabahlara kadar karalar bağlamaya gerek yokmuş. 

kimsenin sığınağı olmama kararı aldım sevgili okurlarım. 

çünkü ancak sizi severler ise o sığınağa gireceklerdir, emin olun. kişi sizi sevmiyor ise ve başka sığınağın yolcusu olmayı planlıyorsa sizin yapabileceğiniz hiçbir şey kalmamıştır. merhametten kurduğunuz bütün temelleri yıkıp geçerler. o yüzden kimsenin sığınağı olmamamız gerektiğini düşünüyorum. hele ki bir başına her şeyin altından kalkarken sizin sınavınız hor görülüyorsa.

bazen gözlerimi kapatıp nefes sesimi dinliyorum. 

derin derin, ciğerimden dışarıya ulaşan bir yaşam öyküsü. 

son bulsun istiyorum.

o zaman ne denli kıymetli olacağımı, herkesin ardımdan ağlayacağını, dövüneceğini, cesedime çiçekler ve övgüler yağacağını biliyorum. en sevilen insan olacağımı ve yaşarken saçımı bir gram okşamadıklarını düşünmeden o toprağı okşayacaklarını biliyorum. 

farkındalıktır insanın cehennemi. 

her şeyin farkındayken, aksine inanmak için çabalayışın sonucudur hüsranım. 

umarım beni asla anlamazsınız. emeklerime inanıp beni gerçekten güzel hissettiren herkese minnettarım. gidip uzunca bir süre uyumak istiyorum. sonra yaşamaya devam edeceğim. 

anlatacak çok şey vardı lâkin bu gece sevgili okurlarım, sizinle susarak anlaşacağız. zira hissettiğim fiziki acının da haddi hesabı yok.

sevgi ile, aşk ile ve kıymet gördüğünüz yerde kalın her zaman!

-tomris🌸