“Doğduğumuzda ölmeye koyuluruz.”

Hayatta olmayan birinin kendi hayat hikayesini ondan dinlemeye hazır mısınız?

Bir iç hesaplaşma…

Hayatın eksilerini ve artılarını tartma, pişmanlıkları ve hayal kırıklıklarını tüm çıplaklığıyla ortaya dökme…

Öldükten sonra geriye bakma fırsatınız olsaydı, sizi ne memnun ederdi? Nasıl bir hayat “boşa geçmemiş” bir hayat olurdu? İnsan sadece kaybedince mi kötü bir hayat yaşadığını fark eder, yoksa yaşarken de bu farkındalığa ulaşmak mümkün müdür?

Düşünceler, beklentiler, umutlar…

Hayat boyu hep bizimledirler ve belki de yeni bir güne uyanma gücümüzü onlardan alırız. Düşüncelerimiz gerçekleşmeyebilir, beklentilerimiz karşılanmayabilir, umutlarımız boşa çıkabilir. Ama önümüzde daha birçok gün vardır, değil mi? Bugün olmazsa yarın…

Bazı şeyleri erteleriz, çünkü yarınlar bunun içindir. Sanki hiç ölmeyecekmişiz gibi yaşar, hayatın hep bizden yana akıp gideceğini düşünürüz. Ancak “o” gün gelip çattığında, sanki hiç mümkün olmayan bir şey gerçekleşmiş gibi hissederiz. Ölüm kapınızı çalmıştır, oysa daha yapacak çok şeyiniz, gerçekleşmemiş nice umudunuz vardır…

Yazarın en büyük başarısı, yaşamın her dönemindeki zorlukları sade ve doğru bir şekilde aktarabilmiş olmasıdır. Bebeklik, çocukluk, yetişkinlik ve yaşlılık…

Hiçbir dönem bir diğerinden kolay değildir; her birinin kendine özgü zorlukları vardır. Büyümek sancılıdır ve bu, her yaş için geçerlidir.

Doğumla başlayan bağımlılık ve çaresizlik, hayatın ilerleyen evrelerinde, özellikle yaşlılıkta insanın karşısına yeniden çıkar. Yaşlılığın daha ezici bir tarafı olması, bir bebeğin önünde potansiyellerle dolu bir hayat varken, yaşlılığın ise bu potansiyellerin ya gerçekleştiği ya da—daha kötüsü—gerçekleşmemiş olarak kaldığının farkına varıldığı bir dönem olmasıdır.

Yazar, yaşlılığa dair çarpıcı cümleler kuruyor. Bu, bir yandan korkutucu olsa da, insan herkesin eninde sonunda varacağı yerin orası olduğunu kabul ettiğinde bir nebze rahatlıyor.

Bir şeyleri çok geç olmadan fark edebilmek dileğiyle…

Keyifli okumalar.