The Seventh Seal (1957), Ingmar Bergman’ın yönettiği, sinema tarihinin en simgesel ve felsefi filmlerinden biridir. Film, 14. yüzyıl Avrupa’sında, veba salgınının kol gezdiği bir dönemde geçer. Haçlı Seferi’nden dönen İsveçli şövalye Antonius Block, anlam arayışı içindedir. Döndüğü topraklarda ölüm ve umutsuzluk hâkimdir. Tanrı'nın sessizliğinden ve hayatın anlamsızlığından bunalan Block, ölümle yüzleştiği bir anda onu satranç oynamaya davet eder. Bu satranç oyunu, filmin merkezindeki metafor haline gelir: insanın ölümle pazarlığı ve yaşamın anlamını sorgulama çabası.

Block, ölümle oyunu sürdürürken köyleri dolaşır, din adamları, halk ve gezici oyuncularla karşılaşır. Filmdeki karakterlerin her biri, farklı insan tiplerini ve ölüm karşısındaki farklı tepkileri simgeler: korku, inanç, alaycılık, kabulleniş. Block’un yanında yer alan inançsız ve alaycı silahşörü Jöns, hayatın boşluğunu yansıtırken, gezici tiyatrocu çift Mia ve Jof, masumiyet ve yaşam sevgisinin temsilcileridir. Block’un ölümle oynadığı oyun, kaçınılmaz sonu geciktirme çabasından çok, hayatta anlam arama isteğinin bir yansımasıdır.

Filmin alt metinlerinde Tanrı’nın sessizliği, ölümün kaçınılmazlığı ve insanın varoluşsal sorgusu işlenir. Bergman, inanç, şüphe ve yaşamın anlamı gibi temaları sade ama yoğun bir dille aktarır. Siyah-beyaz görüntüleri, sembollerle dolu sahneleri ve güçlü diyaloglarıyla The Seventh Seal, sadece bir dönem filmi değil, insanın varoluşuyla ilgili evrensel bir soruya dönüşür: “Tanrı neden susar?” Film, sinemayı hem sanatsal hem de felsefi bir araç olarak kullanmanın en etkileyici örneklerinden biridir.