Kelimenin yolculuğu esasen milattan sonra 600 yılında doğduğu rivayet edilen aziz St. Fiacre ile başlamaktadır. Bu aziz, hayır amacıyla durumu vahim olan hastaların son günlerini güzel yaşamaları için Fransa'nın kuzeyine bir hastane yaptırır. Uzun yıllar boyunca hastane faaliyet gösterir. Ancak hastanenin kuruluşundan yaklaşık bin yıl sonra artık o bina hastane olarak kullanılmaz, onun yerine hastane azizin adını taşıyan bir otele dönüştürülür. "Hotel de Saint Fiacre" önünde şehri turlamak için kiralanan at arabaları ile iç içedir. Hal böyle olunca halk, o at arabalarından bahsederken azizin adı olan "fiacre" kelimesini kullanmaya başlarlar.

 Kelimenin esasen doğuşu diyebileceğimiz bu hadiseden sonra bizler için önemli olan Türkçeye yolcuğudur. Bu da Tanzimat Dönemi'ne dayanır. Fransa'ya giden aydınlarımız orada gördükleri at arabalarının "fiacre" olarak adlandırıldığını gördüklerinde bu kelimeyi dilimize konuk etmişlerdir. Kelime dilimize "fiyaka" olarak geçtiği ilk dönemde esasen ilk temel anlamını da yitirmemiş vaziyetteydi. Yani o dönemde fiyaka halen at arabası manası ile kullanılıyordu. Ancak dil, çoğu durumda olduğu gibi dilediğince kararlar veren bir varlıktır. Fiyaka kelimesi, fayton ve lando gibi eş anlamlıları kadar yaygın bir kullanıma ulaşamaz. Yalnız kelimenin yolculuğu pekala sonlanmamıştır. O dönemde bu kelimeyi kullanan küçük bir azınlık bu kelimeye daha sonraları "gösteriş, çalım, caka" anlamları katmışlardır. Sonuçta bugün bile güzel bir araba sahibi olmak kimimiz için böyle anlamlara gelmez miydi?