Bahar gelir, yolumuzun üstündeki tüm boşluklara çiçekler dolar; bundan eminim. Çünkü doğa bütün boşlukları doldurur. Boşluklar sana alan yaratır, dolabilmen için zemin yaratır. Zaman yaratır, yavaş yavaş tamamlanman için yolculuk yaratır. Ve elbette zamanın gelince tamamlanırsın. Şimdi bir boşluğun derin sessizliğinde küçük insanlarız yalnızca. Eski hayatlarına kavuşmak için can atan umut zerreleriyiz.  Elbet bir gün yeniden kavuşacağız o eski hayatlarımıza, pırıl pırıl yaşamlarımıza. Bir daha oflamadan uyanacağız erken başlayan sabahlarımıza. Gülücükler saçacağız etrafımızdaki canlı cansız her yapıta, deliler gibi seveceğiz bu hayatı fakat tek bir farkla; delilikten en uzak tavrımızla. Göğe bakacağız içimize alıp serercesine o uçsuz bucaksız çarşafı. Kuşların notalarını ezberleyeceğiz dünyanın en güzel şarkısını aklımıza kazımaya çalışır gibi. Sevdiklerimizin ellerini tutacağız, canımıza can katar gibi. Boşluklarımız dolacak badem ağaçlarının döktüğü çiçeklerle. Çukurlarımız öyle bir kapanacak ki; rüzgar esse bile tutunacak o çiçekler köklerimize. Büyüyeceğiz, hatta dallanıp budaklanacağız emekli bir ağaç gibi. Kendimizi ve içimizde saklı sevgimizi kıymetli meyveler verir gibi vereceğiz insanlara. Bizden koparıldıkça yaşamımız anlam kazanacak. Sevdiğimiz kadar sevildikçe bu hayat daha tatlı olacak. En az kırk yıllık badem ağaçları olacağız, böylece yitip gitmeyeceğiz. Daha dolacak çok boşluğumuz, gidecek çok yolumuz var.