Hiç umudun yokken gördüğün ilk ışığın gözünde patlaması. Gözyaşlarının onu patlatması. Işığın çoğalması, içine yayılması. Gözbebeğinden içeri akması, görüşünü kamaştırması. Çok yorulmadık mı, içimizdeki uzaya yani uzağa gitmek istemekten. Çıkmak istemek bu atmosferden, uzaya uzaya incelmekten; kopacak kadar incelip de sadece gerilmekten. Işığa bir türlü alışamamaktan, ardında bıraktığın dünyaya elini uzatmaktan. Gözbebeklerim ışıkta küçülürken karanlıkta büyüyor. Nedir bu ikilem? Hem kaçmak isteyip hem de içinde bulunmak istemek bir şeylerin. Belki de yeni yıldızlar görmek istiyor canlı kalabilmek için. Uzun bir uykuya dalmak istiyorum, dünyadaki tüm sevdiklerimin benim sessiz kış uykumda yaşlandığını bilmeden. Zamanı ve mekanı aşan tek şey sevgiyse, o uykudan uyanmam bir mucize olmasa gerek. Yıldızların ötesinde bir gücün omzuna bırakıyorum kendimi.
“Gitme o güzel geceye usulca, 
İhtiyarlık yanmalı ve saçmalamalı gün kapandığında;
Öfkelen, öfkelen ışığın ölümünün karşısında.”