''Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkılıp kalan insan için dünyanın kendisi kötü bir rüyadır.'' 

   Amerikalı şair ve yazar Sylvia Plath, trajik ve kısa bir yaşam sürdü. En bilinen eserlerinden biri olan Sırça Fanus, aynı zamanda yarı otobiyografik bir romandır. Romanda, genç bir kadın yazarın, kendini ve hayallerini gerçekleştirmek için gittiği New York'ta yaşadıkları, bunalımları ve olaylar anlatılır. Depresyon, intihar ve karmaşık ilişkilerin hepsi aslında Sylvia'nın kendi deneyimlerinin kelimelere dökülmüş halidir. Romanın bu kadar kişisel olması sebebiyle Plath'in annesi ABD'de yasaklanması için girişimde bulunmuş fakat başarılı olamamıştır. 

    Hem Esther Greenwood -romanın ana karakteri- hem de Sylvia Plath'in ortak noktalarına bakacak olursak, bir liste çıkarmak mümkündür. İkisi de şairdir, ikisi de erken yaşta babasını kaybetmiştir, ikisinin de intihar girişimi olmuştur ve ikisinin de ilişkisi onlara mutluluk getirmemiştir. Kendisi gibi şair olan Ted Hughes ile Plath'in evliliği umduğu gibi gitmemişti. Kendisi gibi bir şair ile evlenmek, hem hayalini kurduğu aile yaşamını hem de mesleği olarak benimsediği şairliği bir arada götürmek demekti. Fakat bir süre sonra çocuklarının olması sadece Plath için engel oluşturdu. Üstüne Ted, Sylvia'yı ihmal edip ve önemsemeyince, bu durum kıskançlık krizlerine yol açtı. Tüm bu kavgalar ve çocuk karmaşasının içinde Plath kendini kısıtlanmış hisseder. Kendisi gibi şair ruhlu biri ile evlendiğini düşünürken, kendini evde çocuklara bakarken, dışarıda gezen kocasını bekleyen biri olarak bulur. Ted'in sonu gelmeyen aldatmaları Plath için son noktayı koyar ve boşanırlar. Aynı şekilde, kitapta, Esther bu romantik ilişkilere şüpheli yaklaşır. ''Belki de gerçekten evlenip çocuk doğurduktan sonra insanın beyni yıkanmış gibi oluyor ve ondan sonra totaliter bir devletin kölesi gibi körelerek yaşayıp gidiyordu.'' Bu cümleler Plath'in pişmanlık ve deneyimlerini anlatır. “Bir kadının bir tek temiz yaşantısı olması gerektiği, oysa bir erkeğin biri temiz, öteki temiz olmayan iki tane yaşantısı olabileceği düşüncesi çileden çıkarıyordu beni.” Bu algı hem Sylvia'nın hem de Esther'in dünyaya karşı umudunu kaybetmesini yol açan şeylerden sadece biridir. Kitapta Buddy Willard ile olan ilişkisine dair düşüncesini Esther şöyle özetler: ''O anda Buddy Willard’dan hiçbir şey beklememeye karar verdim. Birinden hiçbir şey beklemezsen hayal kırıklığına uğramazsın.'' Daha önce beklentileri ve hayalleri gerçekleşmeyen Plath'in hayal kırıklığı bu satırlarda görülür.

Her ne kadar Plath, Esther'i sırça fanustan kurtarmayı tercih etmiş olsa da, kendisini bu sona layık görmedi. ''Bütün o ateş ve korkudan arınmıştım. Şaşılacak kadar sakindim. Sırça fanus başımdan bir metre kadar yukarıda asılı duruyordu. Artık hava alabiliyordum.'' 1963, 11 Şubat günü, ikinci kattaki çocuklarının kurabiye ve sütlerini hazırlayıp odalarına koyduktan sonra pencerelerini açıp, kapı aralıklarını da bantlar. Aşağı mutfağa gidip, fırının gazlarını açtıktan sonra kafasını fırından içeri sokarak bu kötü rüyaya bir son verir. Sylvia kendi hazin sonunu bu satırlarda ifada eder “Çünkü Nerede olursam olayım -bir gemi güvertesinde, Paris'te bir sokak kafesinde ya da Bankok'ta - hep aynı sırça fanusun içinde kendi ekşimiş havamda bunalıyor olacaktım.'' 30 yaşında intihar eden Sylvia Plath, birçok şiir ve canlı bir roman olan Sırça Fanus'u bizlere bıraktı. Hepimiz günlük olarak verdiğimiz savaşlarda bir fanus tarafından hapsedilmiş ve nefessiz kalmış hissediyoruz. Çoğu zaman kurtuluyoruz ama hiçbir zaman bir daha kapanmayacağına dair emin olamıyoruz. Plath'i sona sürükleyen de bu belirsizlikti. Yine de tüm bunlara rağmen, Sylvia Plath'in mücadeleyi elden bırakmamamız gerektiği bilinciyle de Esther'e kendisinden farklı bir son verdiğine inanmak istiyorum. Mezar taşında da yazdığı gibi, ''En harlı alevlerin ortasında bile altın nilüfer yetişir.''