Birçok yazar; belirli tiplerle bütünleşmiş ,o tipleri canlandırmakta ustalaşmış ve çoğu zaman o tiplerle anılmışlardır. Örneğin Dostoyevski; problemli; hatta anormalliğin sınırında olan erkek tiplerini canlandırmada olağanüstü başarı göstermiştir. Türgenyev’in lüzumsuz adam, nihilist adam tipleri ve yine Gonçarov’un çoğu zaman asil, iyi eğitimli, kültürlü lüzumsuz adamları ve yine; Oğuz Atay’ın karamsar, Yusuf Atılgan’ın her şeye karşı ve aynı zamanda aylak olan lüzumsuz adamları oldukça başarılı bir şekilde işlenmiştir. Balzac tutku adamlarını ve hırslı insanları, Flaubert sınıf farkının savurduğu insanları, Dickens ise burjuva sınıfını ve kendi halinde iddiasız insanları başarılı bir şekilde işlemiştir. İşte belli yazarlar, yarattıkları bu belli karakterlerle anılıp belli tip insanları canlandırmakta bir numara olarak görülmüş ve çoğu zaman bu karakterlerin dışına çıkmayı tercih etmemişlerdir. Kısmen Çehov; yarattığı insan tiplerine daha fazla çeşitlilik kazandırmakla birlikte yaşlı ve huysuz bir beyefendiyi, dünyayı umursamayan genç bir subayı, kendini umutsuzluğa kaptırmış yaşlı bir profesörü zihnimizde canlandırmayı başarmıştır. 

Ancak Stefan Zweig için çeşitli karakterlerin iç dünyasını anlatmak ya da tiplemelerin duygu durumunu betimlemek, diğer yazarlara göre daha kolay bir iş olmalı ki Zweig; bunalımlar içindeki Dostoyevski ve Tolstoy’u, yine son dönemlerini karamsar ve bunalımlarla geçiren Oğuz Atay'ı, bencil Stendhal’ı, hırslı bir Balzac’ı, rahatı seven İngiliz geleneğinin ve burjuva hayatının sıkıcılığı içerisine rahatça yerleşmiş olan Dickens’ı, çağın kurallarından nefret etmiş ve iki mektup ile dünyaya veda etmiş Virginia’yı, korkunç bir yalnızlık içinde yaşayan ve hayatını şiddetli bir ruh çöküntüsü ile noktalayan Nietzsche’yi, ve uzun yıllarını tımarhanede yalnız başına daracık bir odada geçiren Hölderlin’i sanki ruhlarının  içerisine girmişçesine anlayabilmekte ve aynı ustalıkta anlatabilmektedir.