Toplumda uyumsuzluk olarak ifade edilen delilik, bilindiği gibi toplum normları ile uyuşmazlığı içerir ve deliliği bu şekilde tanımlama girişimi normal ile normal olmayan ayrımı yapma çabası olarak görülebilir.  Toplum normları ile uyuşmadığı kabul edilen deliler, toplumda kabul edilmemiş; normalin dışında görülen deliler, diğer marjinallerle birlikte toplumun da dışında görülmüştür.

Toplumda oldukları halde, var olmalarına izin verilmeyen deliler; Orta Çağ Avrupa’sında soytarı olarak da adlandırılmış ve bu soytarıların tanrıya değil şeytana ait olduğu düşünülmüştür. Bu düşünceler ile birlikte deliler, Orta Çağ’dan günümüze kadar çeşitli yollarla toplumun dışında bırakılmaya ya da ıslah edilmeye çalışılmıştır. Önceleri yok edilerek ya da eğlence kaynağı görülerek toplum dışına itilen delilerin, 17. yüzyıl ile aile isteğine bağlı kapatılmasına karar verilmiştir. Akla duyulan hayranlık ile delilerin ıslah edilmesi kararı 17. yüzyılda ailelerinde iken 20. yüzyıl ile birlikte bu karar hekimlere bırakılmıştır. Böylece delilerin kısıtlanmasına toplum ve devletten sonra bilim de dahil edilmiştir.

Devlet, bilimin de desteği ile deliliği bir hastalık olarak etiketleyip akıl sağlığı eğitimi yoluyla engellemeyi, sınıflandırma yoluyla da standartlaştırmayı amaçlamıştır. Devlet bu amaçları doğrultusunda deliliği de otoritesi altına almış ve deliler, toplum normlarına uygun kişiler tarafından kıskanılan özgürlüğünü yitirmiştir.

Delilerin kendilerine has özgürlüğü; devlet için bir tehdit, toplum içinse yüce bir haksız rekabet olarak görülebilir çünkü delilerin sonsuz özgürlüğü ile cesaretlerinin kesişimi, onları toplumda farklı kılması yanında; totaliter devlet altında özgürlükleri son derece kısıtlanan toplum tarafından kıskanılan bir yaşama dönüşür. Öyle ki sanatçıların özgürleşme çabası bile, Orta Çağ ve 20. yüzyıl başlarında olduğu gibi deli maskesine sığınmaktır ve sanatçı başkaldırmak için hala deliliğe sığınmak durumundadır. Çünkü deli özgürlüğü katıksız özgürlüktür ve bu yüzden kısıtlanmaya zorlanmaktadır.